Σάββατο 3 Δεκεμβρίου 2016

αν δεν αστράψει, δεν βροντά




Στο ισόγειο.
Η Χρυσάνθη και ο Χρήστος. Κι ένας καημός βαρύς. Να τραβά στον απύθμενο πόνο τις καρδιές τους.
Στον πρώτο.
Η Ματίνα και ο Περικλής. Και τρία παιδιά. Να μεγαλώνουν στο πλυσταριό της καρδιάς.

Στο ισόγειο.
Μια μονάχα ευχή συνόδευε τις μέρες και τις νύχτες τους. Ν’ αποκτήσουν ένα παιδί. Το σώμα δεν μπορούσε, το παρελθόν τους, βουτηγμένο στο ποτό, δεν επέτρεπε.
Στον πρώτο.
Μια μονάχα έννοια δέσμευε τις ώρες τους όλες. Ν’ αποκτήσουν χρήματα. Οι ευκαιρίες λίγες, οι απαιτήσεις, που έφεραν τα παιδιά, πολλές.

Στο ισόγειο.
Από το απόγευμα ως το βράδυ το σπίτι τραντάζεται από τα ποδοβολητά. Οι ένοικοι του πρώτου ανεβοκατεβαίνουν και η ξύλινη, παλιά, σκάλα, αγκομαχάει. Η Χρυσάνθη και ο Χρήστος προσβάλλονται. Πιστεύουν πως δεν τους σέβονται, επειδή δεν έχουν παιδιά. Βγαίνουν στο μπαλκόνι και λύνουν σταυρόλεξα.
Στον πρώτο.
Η Ματίνα και ο Περικλής αφιερώνουν τα απογεύματα και τα βράδια στις δημόσιες σχέσεις. Τα παιδιά παραπονιούνται. Πιστεύουν πως δεν τ’ αγαπάνε, επειδή δεν φέρνουν καλούς βαθμούς. Βγαίνουν στο μπαλκόνι και λύνουν τα σταυρόλεξα των ενοίκων του ισογείου.

Στο ισόγειο.
Τ’ απόβροχο έφερε υγρασία που τρυπάει τα κόκαλα, αλλά η Χρυσάνθη κι ο Χρήστος είναι ευτυχισμένοι.
Στον πρώτο.
Τ’ απόβροχο έσωσε το πάρτυ στην ταράτσα, αλλά η Ματίνα και ο Περικλής είναι δυστυχισμένοι.

Στο ισόγειο.
Βυθίζονται στην υπερβολή. Εκείνη που γεννάει η χρόνια στέρηση. Μήπως η Κοκκινοσκουφίτσα κρύβει μηνύματα επικίνδυνα για τα παιδιά; Πρέπει να αναπτύξουμε τις ικανότητές τους. Βιταμίνες να τους πάρουμε.
Στον πρώτο.
Βάζουν μπρος το πλυσταριό της καρδιάς. Με την ειδική μεζούρα ενοχής. Γιατί αφήσαμε μόνα τα παιδιά; Πρέπει να περνάμε περισσότερο χρόνο μαζί τους. Μόλις τα βρούμε, θα τους κάνουμε δώρο μια εγγραφή στο καινούριο γυμναστήριο.
Χτυπά το τηλέφωνο. Η αστυνομία ενημερώνει πως κάποιος είδε τα παιδιά στο μπαλκόνι των ενοίκων του ισογείου!

Στο ισόγειο.
Ακούγονται ξανά ποδοβολητά. Και χτύπημα στην πόρτα!
-Φοβηθήκαμε τις αστραπές. Απολογούνται τα παιδιά.
-Και ήρθατε στους ξένους ανθρώπους; Η Ματίνα πρώτη φορά τους βλέπει.
-Δεν είναι ξένοι. Κάνουμε παρέα μαζί τους τ’ απογεύματα και τα βράδια. Από το μπαλκόνι...
-Και μπορούμε να σας βοηθάμε με τα παιδιά. Τολμά να προτείνει ο Χρήστος.

Στο ισόγειο και στον πρώτο ποδοβολητά δεν ξανακούστηκαν. Μόνο τα γέλια των παιδιών. Πόσο χαιρόντουσαν που μεγάλωσε η οικογένειά τους!

Αν δεν αστράψει, δεν βροντά. Κι αν οι άνθρωποι δεν μπλέξουμε τις ζωές μας, κοινωνία δεν θα φτιάξουμε.



Ήταν η δεύτερη συμμετοχή μου στο Παίζοντας με τις λέξεις της Μαρίας. Διαβάστε την πρώτη εδώ και όλες τις συμμετοχές εδώ.

16 σχόλια:

  1. Το αγάπησα! Όπως κάθε κείμενό σου άλλωστε.
    Με την τελευταία του φράση τα λες όλα και έχεις απόλυτο δίκιο.
    Λυπάμαι που δεν βρήκα το χρόνο να ψηφίσω... θα είχε σίγουρα τις ψήφους μου.
    Φιλιά πολλά! ♥

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Είναι ένα ζητούμενό μου, Έλλη, το πώς θα μπλέξουμε τις ζωές μας έναν τρόπο όμορφο και αποτελεσματικό...
      Καλό Σαββατοκύριακο!

      Διαγραφή
  2. Συγχαρητήρια για τη συμμετοχή σου! Πολύ δυνατή!
    Φιλώ σε ♥

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Αλεξάνδρα, χαίρομαι πάντα σε σένα στο γραπτό σου που το θετικό μήνυμα θα είναι παρόν και θα περάσει. Τα διηγήματά σου πάντα διακρίνονται για τη θετική τους σκέψη. Πολύ καλό λοιπόν, θετικό, ευρηματικό, εκφραστικό.
    Μπράβο κορίτσι μου για τη συμμετοχή σου μια ακόμα φορά. Και απ ότι βλέπω ετούτη δεν είναι η μόνη.
    Την καλησπέρα μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ναι! Μου αρέσει να περιγράφω την ζοφερή πραγματικότητα, αλλά να φωτίζω πάντα και μια γωνιά της γεμάτη ελπίδα, Γιάννη! Μάλιστα, έτυχε, αυτό τώρα να συζητάω με φίλους, εδώ στο σπίτι, με αφορμή τις δυο συμμετοχές μου!
      Καλό βράδυ, Γιάννη!

      Διαγραφή
  4. Πόσο , μα πόσο με κέρδισε αυτή η ιστορία! ιδίως για τον φανταστικό επίλογό σου!
    Ήσουν το 2αράκι μου και πολύ το χάρηκα Αλεξάνδρα μου!
    Υπέροχη ιστορία και γραφή!
    Μπράβο μάτια μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σε ευχαριστώ πολύ, Αριστέα μου! Ο επίλογος είναι ένα ζητούμενό μου πάντα, όπως έγραψα και στην Έλλη.
      Καλή εβδομάδα! ♥

      Διαγραφή
  5. Αλεξάνδρα μου η ιστορία σου ήταν γραμμή και εικόνα, εικόνα και μήνυμα. Και ο επίλογος σου, τόσο δυνατός. Μακάρι να μην διαβαστεί απλά, αλλά να κατανοηθεί κιόλας.
    Πολλά μπράβο σου!
    💜😘

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χαίρομαι που την είδες με αυτό τον τρόπο, Μαρίνα, γιατί, πράγματι, προσπάθησα να πω τόσα πολλά! Ίσως και γι' αυτό να είναι κουραστική στο διάβασμα...
      Να είσαι καλά! ♥

      Διαγραφή
  6. Όπου υπάρχουν ανοιχτές καρδιές, οι αναπόφευκτες οχλήσεις από τη συγκατοίκηση, ξεπερνιούνται με καλοσύνη και ανεκτικότητα.
    Και τότε έρχεται η προσέγγιση των ανθρώπων.
    Και την περιγράφεις με ιδιαίτερη πρωτοτυπία, Αλεξάνδρα. Εκπέμπεις ένα ωραίο μήνυμα συνύπαρξης μέσα από την απλότητα και την αγάπη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Οι οχλήσεις που γράφεις μας είναι περισσότερο... ενοχλητικές όταν δεν περνάμε καλά. Τότε στρεφόμαστε στο διπλανό κι αντί να ζητήσουμε βοήθεια, γινόμαστε επιθετικοί.
      Να είσαι καλά, Άρη!

      Διαγραφή
  7. Η ιστορία σου αυτή προβαλε Αλεξάνδρα μου τοσο δυνατα το προβλημα της απομώνωσης των ανθρώπων και πόση αναγκη εχεουμε όλοι μικρού μεγαλη απο μαι συντροφια!!! μαι ιστορία γραμενη με ενα διαφορετικο τρόπο σχεδον θεατρικο ( και εννοώ στην πλοκη του)είχα την εικονα μπρόστα μου..!!! πολύ ωραια και ιδιεταιρη η συμετοχη σουνα περνας ομορφα .. φιλακιααα!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Από συντροφιά κι από συμμάχους, όχι εχθρούς, έχουμε ανάγκη! Αλλά πόσο δύσκολο φαντάζει, όταν όλοι ζούμε κλεισμένοι στα προβλήματά μας...
      Χαίρομαι που την ευχαριστήθηκες την ιστορία, Ρούλα μου!

      Διαγραφή
  8. Τι ιστορία!! Διαφορετικοί όροφοι, διαφορετικά προβλήματα αλλά τελικά πόσα κοινά!!! Την λάτρεψα την ιστορία σου αυτή Αλεξάνδρα μου!! Κι ειδικά το μήνυμα που θέλησες να περάσεις!! Πόσο δίκιο έχεις!
    Κι αν οι άνθρωποι δεν μπλέξουμε τις ζωές μας, κοινωνία δεν θα φτιάξουμε.
    Εξαιρετική πάντα!!! Φιλάκια μάτια μου!! ♥

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μα, πόσο κοινά, Μαριλένα μου! Και είναι τόσα λίγα αυτά που πρέπει να κάνουμε για να βοηθήσουμε ο ένας τον άλλον...
      Φιλιά κι από μένα! ❤

      Διαγραφή

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...