Κοντά 40 χρόνια μετά, αντί να μιλάμε για ένα "ιστορικό" -πλέον- κομμάτι, θαρρεί κανείς πως γράφτηκε τώρα. Τόσο νωπό, τόσο ρεαλιστικό, τόσο "σημερινό". (Ανατριχίλα στους στίχους του Λειβαδίτη: "Πάνω στα ματωμένα πουκάμισα των σκοτωμένων Εμείς καθόμασταν τα βράδια Και ζωγραφίζαμε σκηνές απ την αυριανή ευτυχία του κόσμου"...)
Πραγματικά ανατριχιαστικοί αυτοί οι στίχοι! Και για το επίκαιρο δεν έχουμε την πολυτέλεια να θαυμάσπυμε το δημιουργό που είδε μπροστά, αλλά να αποδοκιμάσουμε εμάς που μείναμε τόσο πίσω....
Να προστατέψουμε τα νιάτα μας τα όμορφα και την καλή καρδιά μας! Δε το βάζουμε κάτω ρε!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπιφασισμένη σε νιώθω και μ' αρέσει!
ΔιαγραφήΤο τραγουδούσε το '78 και τόσα χρόνια μετά, παραμένει επίκαιρο...
ΑπάντησηΔιαγραφήΆλλες εποχές σου λένε μετά...
ΔιαγραφήΌλα τριγύρω αλλάζουν και όλα τα ίδια μένουν στην Ελλάδα.. Δε ξέρω αλλά έχω την αίσθηση πως αυτή τη φορά τα πράγματα θα μας πάνε πολλά χρόνια πίσω..
ΑπάντησηΔιαγραφήΝαι... δυστυχώς .. πηγαίνουμε προς τα πίσω τρέχοντας....
ΔιαγραφήΚοντά 40 χρόνια μετά, αντί να μιλάμε για ένα "ιστορικό" -πλέον- κομμάτι, θαρρεί κανείς πως γράφτηκε τώρα. Τόσο νωπό, τόσο ρεαλιστικό, τόσο "σημερινό".
ΑπάντησηΔιαγραφή(Ανατριχίλα στους στίχους του Λειβαδίτη:
"Πάνω στα ματωμένα πουκάμισα των σκοτωμένων
Εμείς καθόμασταν τα βράδια
Και ζωγραφίζαμε σκηνές απ την αυριανή ευτυχία του κόσμου"...)
Πραγματικά ανατριχιαστικοί αυτοί οι στίχοι!
ΔιαγραφήΚαι για το επίκαιρο δεν έχουμε την πολυτέλεια να θαυμάσπυμε το δημιουργό που είδε μπροστά, αλλά να αποδοκιμάσουμε εμάς που μείναμε τόσο πίσω....