ετικέτες

Φτιάχνω καφεδάκι, το πρώτο φθινοπωρινό θα το πω -κι ας είναι νωρίς, εμένα μ' αρέσει!

Απλώνω τα καινούρια μου τετράδια στο γραφείο: αυτό για τα όνειρα, το άλλο για τους λογαριασμούς, εκείνο για τις χαρές της κάθε μέρας, ένα ακόμα για τις σκέψεις... Α! να μην ξεχάσω να καθαρογράψω σε κάποιο τις γιορτές των φίλων! Ώρα να βάλω τις ετικέτες. Στα τετράδια, διευκρινίζω.

Οι ετικέτες για τα αντικείμενα είναι. Μια υπενθύμιση κάνω... Όχι, βέβαια, για όσους κατασκευάζουν τις ετικέτες που προορίζονται για ανθρώπους κι ούτε για όσους δεν μπορούν να συναναστραφούν τους ανθρώπους χωρίς να τους βάλουν ετικέτες. Μια υπενθύμιση για εσάς που έχετε συνηθίσει να βάζετε ετικέτες στους ανθρώπους αλλά κάτι βασανίζει το μυαλό, κάτι τρώει τα μέσα... Είναι μια συνήθεια που δύσκολα κόβεται, το καταλαβαίνω...

Εκτονώστε, λοιπόν, αυτή τη συνήθεια στα τετράδια και ξεφυλλίστε την καρδιά του συνανθρώπου δίχως να ανατρέξετε στο λυσάρι για την κεντρική ιδέα. Μην περιμένετε το δάσκαλο να σας υποδείξει τι θέλει να πει αυτή καρδιά, ακούστε την! Κι αν ακούσετε ήχους ξένους, νότες που δεν υπάρχουν, μην τρομάξετε, μην διορθώσετε με κόκκινο στυλό. Και, κυρίως, μην βάλετε ετικέτα στον εαυτό σας. Αφήστε μόνο μια φατσούλα που αναρωτιέται, που συνεχώς αναρωτιέται...