Ο Άλλος Άνθρωπος (Blogaki)

Γνωρίζουμε τον Κώστα Πολυχρονόπουλο και την Κοινωνική κουζίνα " Ο Άλλος Άνθρωπος" από τις συνεντεύξεις του και το blog Ο Άλλος Άνθρωπος.

Πώς ξεκίνησε η κοινωνική κουζίνα;

"Ξεκίνησε το Δεκέμβριο του 2011. Οι λόγοι ήταν καθαρά εγωιστικοί, όσο παράξενο κι αν ακούγεται αυτό. Δεν ήθελα να δεχτώ ότι μετά από δυόμιση χρόνια που έψαχνα να βρω δουλειά, ήμουν άχρηστος και δεν μπορούσα να προσφέρω στον εαυτό μου, στην κοινωνία, σε όλους. Ήταν σαν να ήθελαν να μου πουν ότι στα 47 μου χρόνια είχε τελειώσει η ζωή μου. 

Περπατώντας στον δρόμο μία μέρα, είδα δυο παιδιά πάνω από έναν κάδο σκουπιδιών να τσακώνονται για κάτι σάπια φρούτα και λαχανικά που είχαν πετάξει οι άνθρωποι της λαϊκής. Και δεν με πείραξε αυτό, καθαυτό το γεγονός. Με πείραξε ότι περνούσε κόσμος με σακούλες τροφίμων και ήταν σαν να μην τα έβλεπε. Με πείραξε η αδιαφορία. Δεν ήταν δηλαδή μόνο η πείνα, αλλά και η «πείνα» της επικοινωνίας που υπάρχει μεταξύ μας. Οπότε έκανα το αυτονόητο, ή τουλάχιστον έτσι θέλω να πιστεύω. Πήγα σπίτι έφτιαξα δέκα τοστ, πήρα την επόμενη μέρα τηλέφωνο μία φίλη και της λέω «θα πάω σε μία λαϊκή αγορά να μοιράσω φαγητό σε ανθρώπους που ψάχνουν στα σκουπίδια. Θες να έρθεις;» Μου λέει «ναι, πάμε».

Στην αρχή δεν το έπαιρναν το φαΐ. Θες φοβόντουσαν, θες ντρεπόντουσαν, θες ήταν θέμα αξιοπρέπειας, δεν ξέρω. Μετά από καμιά ώρα που προσπαθούσαμε αποφάσισα να πάρω ένα τοστ και να το φάω εγώ. Τότε ήταν που ήρθε ο πρώτος. Ήταν μια γιαγιά που την είχα δει νωρίτερα, της είχα πει να πάρει, αλλά δεν έπαιρνε.

Από εκείνη την στιγμή μου καρφώθηκε η ιδέα να μαγειρεύω στο δρόμο και να τρώμε όλοι μαζί. Γιατί μπήκα στη θέση τους και σκέφθηκα ότι αν ερχόταν κάποιος να μου δώσει ένα πιάτο φαΐ, δεν θα το έπαιρνα. Αν όμως ήταν ένα γεύμα που θα τρώγαμε όλοι μαζί και θ' αρχίζαμε να μιλάμε όπως ακριβώς κάνουμε στις γιορτές στο σπίτι, θα μπορούσε να λειτουργήσει. Και αυτό έγινε. Μια κουζίνα για όλους. Χωρίς τάξη, χωρίς χρώμα, χωρίς θρησκεία, χωρίς τίποτα. 

(πηγή)

Γιατί δεν δέχτηκε το Βραβείο Ευρωπαίου Πολίτη 2015;

"Τι πάει να πει ‘Ευρωπαίος πολίτης'; Δηλαδή οι άλλοι δεν είναι άνθρωποι; Εξ ορισμού, σε κάνει να το απορρίψεις. Από την άλλη, να δεχθούμε βραβείο από μια Ευρωπαϊκή Ένωση, κράτη της οποίας φέρονται στους ανθρώπους σαν να είναι γουρούνια, π.χ. η Ουγγαρία που πετάει τα ψωμιά και σκοτώνονται οι άνθρωποι να πάρουν ένα καρβέλι;  Ή που αρχηγοί κρατών λένε ότι θα δεχθούν π.χ. 20.000 πρόσφυγες μόνο από τη Συρία ενώ στη Μυτιλήνη έχουν περάσει 200.000 άτομα μέσα σε 2 μήνες;

Οι άλλοι δεν είναι άνθρωποι, δεν είναι πρόσφυγες; Ή ξεχνούν ότι στο Αφγανιστάν έχει τόσα χρόνια πόλεμο; Δεν τη δέχομαι αυτή την Ευρώπη του κανιβαλισμού και της λιτότητας. Θέλω την Ευρώπη της αγάπης, του σεβασμού, της αλληλεγγύης και του πολιτισμού. Υπάρχει και αυτή η Ευρώπη, τέσσερα χρόνια τώρα κοινωνική κουζίνα τη βλέπω καθημερινά, τη βλέπω όταν, για παράδειγμα, τουρίστες από όλο τον κόσμο που ήρθαν στη Μυτιλήνη, είδαν την κατάσταση, παράτησαν τις διακοπές τους και ήταν στο πλευρό μας σε καθημερινή βάση.

Ήρθε ένα παιδάκι 12 χρονών και μου έφερε μια ζωγραφιά, ήταν μια βάρκα στη θάλασσα με κόκκινο τον πάτο, τη μαμά και ένα παιδάκι με σηκωμένα χεράκια και ένα μωρό να κείτεται νεκρό στη θάλασσα και πάνω δεξιά μια νεκροκεφαλή. Για ποια Ευρώπη μιλάμε;"

(πηγή)

Στο σπίτι του Άλλου Ανθρώπου, που λειτουργεί ως κέντρο ημέρας (Πλαταιών 55 και Παραμυθίας, Μεταξουργείο), οι άστεγοι μπορούν να κάνουν μπάνιο, να φάνε πρωινό, να κόψουν τα μαλλιά τους. 

Προσφέρεται ακόμα ενισχυτική διδασκαλία σε παιδιά και μαθήματα ελληνικών σε μετανάστες. 

Δείτε τις ανάγκες του Άλλου Ανθρώπου εδώ.