βόηθα μη φαγωθούμε μεταξύ μας

Τα τελευταία fake news της κυβέρνησης, για τον αριθμό των αυτοκινήτων που πέρασαν τα διόδια, και η copy paste αναπαραγωγή τους από τα Μ.Μ.Ε., προκάλεσαν οργισμένες αντιδράσεις πολιτών:

-βρισιές για τους συμπολίτες

-ρατσιστικά σχόλια για τον Έλληνα

-διεκδίκηση περισσότερων περιοριστικών μέτρων

Δεν είναι θεωρία συνωμοσίας, είναι η συναίνεση της αγέλης στο «διαίρει και βασίλευε» της εξουσίας.

Η αποκάλυψη του ψέματος δεν προκάλεσε ούτε τόσες ούτε τόσο οργισμένες αντιδράσεις. Οργή υπάρχει, το θέμα είναι πώς βρίσκει διέξοδο και πού κατευθύνεται.

-Το ξύλο και οι προσβολές, η βία, είναι αποδεκτά μέτρα συμμόρφωσης σύμφωνα με το εθιμικό δίκαιο, το παράδειγμα δίνεται από την εξουσία στις διαδηλώσεις, στο στρατό, τα αστυνομικά τμήματα και τις φυλακές, στα δικαστήρια.

Παιδιά, γυναίκες, διαφορετικοί, φτωχοί, επαναστάτες και μαύρα πρόβατα κάθε εποχής στοχοποιούνται από τους άριστους, οι οποίοι, σε αυτές τις περιπτώσεις, ανέχονται και δικαιολογούν την αυτοδικία. Η οργή για τις αδικίες που θεσμοθετούν οι λίγοι κατευθύνεται και επιμερίζεται στους πολλούς και τους αδικημένους.

Από την άλλη, πολλοί από εκείνους που τολμούν να εκφράσουν την οργή τους στους ισχυρούς, δέχονται καθημερινά επιθέσεις και από τους υποταγμένους και τους φοβισμένους και αμύνονται με τρόπο που εξυπηρετεί τελικά το «διαίρει κα βασίλευε» των αρίστων, ενώ συχνά στρέφονται ενάντια σε στοχοποιημένες από την εξουσία ομάδες.

Ένας εμφύλιος στήνεται διαχρονικά από εκείνους που κυβερνούν και καλούν σε εθνική ομοψυχία.

-Με την ίδια ευκολία που αποδίδονται κακές συμπεριφορές στους πρόσφυγες λόγω καταγωγής, αποδίδονται και στους Έλληνες, μάλιστα και από προοδευτικούς που διαδηλώνουν πως δεν υπάρχουν κακοί και καλοί λαοί. Κι έτσι, η παιδεία, τα πρότυπα, οι συνθήκες και η εξουσία που τα επιβάλλει αθωώνονται, συγκροτείται από την ανάποδη ο μύθος των ανώτερων φυλών.

Οι μύθοι, αυτός του ανώτερου Έλληνα που κυλάει στις φλέβες του το αίμα των αρχαίων αλλά και εκείνος του απολίτιστου Ελληνάρα που δεν μπορεί να γίνει Ευρωπαίος, στοχοποιούν τους λαούς, αποξενώνουν από την πραγματικότητα και τροφοδοτούν την ασυδοσία των άριστων ισχυρών που στήνουν πολέμους στο όνομα της ειρήνης.

-Με τον πλανήτη να καταρρέει, τους νεκρούς σε καιρό ειρήνης να ξεπερνούν τους νεκρούς σε καιρό πολέμου (όχι μόνο σήμερα με τον ιό), με τους πολέμους και τις οικονομικές κρίσεις να θεωρούνται αυτονόητα, την εναλλαγή των εποχών να σημαίνει εναλλαγή φυσικών καταστροφών και επιδημιών, με τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματα να παραμένουν ζητούμενο, με τους πολιτικούς να κλέβουν δημόσιο χρήμα και τις εταιρίες να αγοράζουν δημόσια περιουσία, την ανασφάλεια να κυριαρχεί σε κάθε στιγμή της ζωής, ακόμα αναρωτιόμαστε τι χειρότερο μπορεί να προκύψει αν προσπαθήσουμε συλλογικά να αποφασίσουμε για τις ζωές μας; 

Είναι τόσο εμπεδωμένη η άποψη πως εμείς, οι πολλοί και φτωχοί, ένοχοι πάντα, χρειαζόμαστε κάποιους άλλους, λίγους και πλούσιους, στο απυρόβλητο πάντα, να αποφασίζουν για εμάς που, ακόμα και σήμερα, απαιτούμε αστυνόμευση και ζητιανεύουμε μάσκες και γάντια.

Όταν οι κυβερνήσεις με τη βοήθεια των πολιτισμένων Ευρωπαίων υποβάθμισαν τη δημόσια υγεία, απαιτούσαμε ιδιωτικοποίηση και παρακαλούσαμε για ένα κρεβάτι στην εντατική…

"Βόηθα, καλέ μου, μη φαγωθούμε μεταξύ μας"

Πότε θα οργιστούμε τόσο με εκείνους που αναγκάζουν τους συμπολίτες μας δουλεύουν και να μένουν σε χώρους χωρίς ασφάλεια;