ο τυχαίος θάνατος ενός αναρχικού

Ο επαναστατημένος Μάης της Ιταλίας δεν παραδίνεται και το κλονισμένο από τα γεγονότα του "θερμού φθινοπώρου" πολιτικό σύστημα καταφεύγει στη στρατηγική της ρήξης και της ταύτισης των δύο άκρων για να επανακτήσει τις δυνάμεις του.

Μυστικές υπηρεσίες και φασιστικές οργανώσεις σχεδιάζουν τυφλές βομβιστικές επιθέσεις με σκοπό να ενοχοποιήσουν τα αριστερά κινήματα, να τρομοκρατήσουν τον κόσμο και να πάρουν τη λαϊκή συγκατάθεση για τη βίαιη καταστολή τους εγκαθιδρύοντας ένα απόλυτα αυταρχικό καθεστώς.

«Στις 12 Δεκέμβρη του 1969 το κράτος ρίχνει την πρώτη κανονιά του εμφυλίου πολέμου.»

λέει χαρακτηριστικά ο Σανγκουινέτι.

Τέσσερις βόμβες τοποθετούνται σε κεντρικά σημεία της Ιταλίας:

-στο Μιλάνο, στην πιάτσα Φοντάνα, η βόμβα που εκρύνγηται σκοτώνει 9 και τραυματίζει 100 ανθρώπους, ενώ η δεύτερη, στην Εμπορική Τράπεζα, δεν εκρύγνηται.

-στη Ρώμη δύο βόμβες, στην Τράπεζα Εργασίας και στο μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη τραυματίζουν 20 περαστικούς.


Για τις βόμβες της Ρώμης συλλαμβάνεται στο Μιλάνο ο αναρχικός υπάλληλος των σιδηροδρόμων Τζουζέπε Πινέλι (Πίνο).

Η αστυνομία τον κατηγορεί, επειδή έχει κάνει ένα αδικαιολόγητο ταξίδι στη Ρώμη τον Αύγουστο, όταν είχαν τοποθετηθεί βόμβες στα τρένα. Ο Πινέλι την κρίσιμη μέρα, στις 12 του Δεκέμβρη, έπαιζε χαρτιά όλη τη μέρα με συνταξιούχους, οι οποίοι επιβεβαιώνουν το άλλοθί του, όμως κρίνονται αναξιόπιστοι και ο Πινέλι συλλαμβάνεται, κρατείται και ανακρίνεται.




Ακόμα ένας αναρχικός και φίλος του Πινέλι, ο χορευτής Πιέτρο Βαλπρέντα, συλλαμβάνεται στη Ρώμη, ύστερα από την υποτιθέμενη αναγνώρισή του από έναν ταξιτζή, ο οποίος υποστηρίζει ότι τον πήρε από την Πιάτσα Φοντάνα ταραγμένο.

Τα γεγονότα που ακολουθούν είναι κωμικοτραγικά και δημιουργούν το κατάλληλο χάος που χρειάζεται το πολιτικό σύστημα της Ιταλίας για να καταστείλει τον επαναστατημένο Μάη της.

Στις 15 του Δεκέμβρη, στις 12 παρά, οι αστυνομικοί του Μιλάνο καλούν ασθενοφόρο. Στις 12 και περαστικοί βλέπουν τον Πινέλι να πέφτει από τον 4ο όροφο της αστυνομίας του Μιλάνο.

Οι αστυνομικοί υποστηρίζουν, βέβαια, πως ο αναρχικός αυτοκτόνησε, οι ερευνες θα δείξουν πως είναι ήδη νεκρός, από ένα χτύπημα στο λαιμό, όταν προσγειώνεται στο έδαφος.

Το Κ.Κ. προτάσσει το "φασιστικό κίνδυνο", επικαλείται την απόπειρα πραξικοπήματος του '69 (από τις μυστικές υπηρεσίες και την ελληνική δικτατορία) και καλεί ξανά σε οπισθοχώρηση. Οι εργάτες του μετάλλου ακυρώνουν τη μεγάλη απεργία που έχουν προγραμματίσει. Το επίσημο όργανο των αναρχικών διαχωρίζει τη θέση του από τον τρομοκράτη Βαλπρέντα. Ο Βαλπρέντα φυλακίζεται (δικάζεται το '72!), ο ταξιτζής που τον αναγνώρισε δολοφονείται.




Δολοφονούνται ακόμα ο επιθεωρητής Καλαμπρέζε (που έχει σκοτώσει τον Πινέλι) και ο δολοφόνος του, ο δικαστικός που επανεξετάζει την υπόθεση του Πινέλι (που έχει μπει στο αρχείο) και άλλοι δικαστικοί που εμπλέκονται στην υπόθεση, ενώ πολλοί αξιωματικοί των μυστικών υπηρεσιών αυτοκτονούν...


Για όλες τις δολοφονίες υπεύθυνες είναι και πάλι οι μυστικές υπηρεσίες, που προσπαθούν να καλύψουν τις γκάφες και τις αλαζονικές ανοησίες τους. Γκάφες και ανοησίες που δεν θα μπορούσαν αποφευχθούν, γιατί κάθε άνθρωπος που γίνεται υπάλληλος της εξουσίας επαναπαύεται στην ατιμωρησία, μοιραία οδηγείται στην αποβλάκωση.



Σε αυτές τις γκάφες και στον πανικό των αστυνομικών, όταν καλούνται να δώσουν εξηγήσεις για την υπόθεση Πινέλι, στηρίζεται για να καυτηριάσει τον "Τυχαίο θάνατο ενός αναρχικού" και να γράψει το ομώνυμο θεατρικό έργο, που με χειρουργική ακρίβεια παρουσιάζει την απάνθρωπη κατάχρηση εξουσίας με την οποία επιφορτίζονται όλα τα όργανα του κράτους, όταν κινδυνεύουν από τους επαναστατημένους Μάηδες.


Κεντρικός ήρωας δεν θα μπορούσε να είναι παρά ένας τρελός, που με τις λογικές του παρεμβάσεις συνθλίβει την παράλογη πραγματικότητα που έχει δημιουργήσει η εξουσία, αποκαλύπτει την απύθμενη αμάθεια των υπαλλήλων της και φωτίζει τις προσωπικότητές τους: οι άνθρωποι που δολοφονούν, ανακρίνουν βάναυσα, καταστρώνουν πλεκτάνες και τρομοκρατούν είναι κατατρομοκρατημένα ανήμπορα ανθρωπάκια ικανά μόνο να ψευδομαρτυρήσουν και να λιγοψυχήσουν...

Ο τρελός ήρωας ανακρίνεται στην αστυνομία για τη μανία του να εξαπατά υποδυόμενος τον καθηγητή, το γιατρό, το δικηγόρο...
Με τα λεκτικά παιχνίδια του αποδιοργανώνει τον αστυνόμο, αλλά η δράση ξεκινά όταν καταφέρνει να ξεγελάσει τους πάντες και να παραστήσει τον ανακριτή που έχει έρθει για να διαλευκάνει την υπόθεση του αναρχικού. Μπροστά του είναι πια όλοι γελοίες μαριονέτες!

Διαβάστε το απολαυστικό θεατρικό έργο του Ντάριο Φο εδώ.

Το 2005, σχεδόν 36 χρόνια μετά, ο ανακριτής Τζεράρντο Ντ΄Αμπρόζιο, που έχει αναλάβει την έρευνα από το 1972, σε συνέντευξή του στην εφημερίδα La Republica δηλώνει:
"Αυτό το αιματοκύλισμα ήταν του κράτους. Κάθε φορά που βρισκόμαστε ένα βήμα από την αλήθεια, βρίσκαμε μπροστά μας τις μυστικές υπηρεσίες και το στρατό. Η αστυνομία έκανε δεκάδες λάθη. Κι όλα τα λάθη ήταν υπέρ των νεοφασιστών. Η ιστορική αλήθεια έχει πλέον εξακριβωθεί. Προς το τέλος της δεκαετίας του '60 ορισμένοι τομείς του κράτους (μυστικές υπηρεσίες, ανώτατοι αξιωματούχοι του στρατού και ορισμένα πολιτικά πρόσωπα) μεθόδευσαν τη χρήση τρομοκρατών της άκρας δεξιάς για να φρενάρουν την εξέλιξη της αριστεράς. Ήθελαν να τρομοκρατήσουν τους μετριοπαθείς. Όλο αυτό είναι πια εξακριβωμένο."

<οι επαναστατημένοι Μάηδες                 ο ιταλικός Μάης του '68>