Woman's magazine: οι δικτάτορες λένε ΟΧΙ μόνο στους λαούς

Αθήνα, 20 Σεπτέμβρη 1936: Ο Μεταξάς υποδέχεται τον Γκέμπελς

"Οι στρατιώτες πολέμησαν ηρωικά. Οι Ιταλοί δεν το περίμεναν. Περίμεναν ότι θα ήταν ένας περίπατος. Είχαν έρθει στα σύνορα με κοντά παντελονάκια καλοκαιρινά, με μια στολή εκδρομική κατά κάποιον τρόπο.

Και αυτό, επειδή ο υπουργός Άμυνας της Ιταλίας Τσιάνος, ο οποίος ήταν ο γαμπρός του Μουσολίνι, έκανε μια συμφωνία με το Μεταξά να ρίξει ο Ελληνικός Στρατός λίγες σφαίρες για την τιμή των όπλων και μετά να τους αφήσει να περάσουν. Ο ιταλικός τύπος, τότε, διερωτούνταν γιατί πολεμάμε αφού έχουμε κάνει συμφωνία.

Το ΟΧΙ το είπε ο ελληνικός λαός. Και δεν το είπε μόνο σε αυτούς. Το είπε και στη διάρκεια της κατοχής στους Γερμανούς και στους Εγγλέζους στα Δεκεμβριανά και σε κάθε ξένο. Έχουμε έναν ωραίο λαό αλλά δεν το έχουμε καταλάβει.

"Ο ελληνικός λαός έλεγε, στη μεγάλη του πλειοψηφία, ότι αν ένας Έλληνας είναι ικανός να πει ναι στους Ιταλούς αυτός θα ήταν ο Μεταξάς, γιατί ο Μεταξάς ως γνωστόν ήταν γερμανόφιλος, ιταλόφιλος, φασίστας. Εκτός αυτού, τότε είχε κάνει την ΕΟΝ, την Εθνική Οργάνωση Νεολαίας. Ήταν η νεολαία του Μεταξά, και την είχε διαπαιδαγωγήσει στα μέτρα ακριβώς των φασιστικών νεολαίων της Ιταλίας. Ο Μεταξάς ήταν πάντοτε θαυμαστής του ιταλικού φασισμού και του γερμανικού ναζισμού. Πάντοτε. Τώρα, τι έγινε στην πραγματικότητα; Ο Μεταξάς ποτέ δεν είπε «όχι»." *

Φοίβος Τσέκερης

"Τον Μεταξά όχι μόνο τον ανησυχούσαν οι διαθέσεις του λαού αλλά και του προκαλούσαν τρόμο. Γι’ αυτό και έκανε ό,τι μπορούσε ώστε να αποφύγει τη λαϊκή αυτοοργάνωση.

Έτσι, ο υφυπουργός Ασφαλείας του καθεστώτος, Κ. Μανιαδάκης, στις 31 Οκτωβρίου του 1940 δημοσίευε διάταγμα στον Τύπο με το οποίο απαγόρευε τη συγκρότηση εθελοντικών αντιστασιακών σωμάτων από τον λαό.

«Επειδή εσημειώθη -έλεγε το διάταγμα- κίνησις διαφόρων εθνικοφρόνων πολιτών προς οργάνωσιν εθελοντικών σωμάτων, ανακοινούται, ότι, κατ’ απόφασιν της κυβερνήσεως, πάσα τοιαύτη κίνησις ή οργάνωσις απαγορεύεται. Αι κατά τόπους αστυνομικαί αρχαί διετάχθησαν να επιβλέπουν εις την εφαρμογήν της παρούσης»." *

"Σε εκείνες τις ιστορικές συνθήκες το «όχι» του Μεταξά ήταν το «Ναι» του φασιστικού καθεστώτος της μεταξικής δικτατορίας υπέρ της Αγγλίας και όχι υπέρ των ελευθεριών του ελληνικού λαού. Και τούτο για δύο λόγους:

-Πρώτον, διότι το ελληνικό κράτος, οι προύχοντες, οι κοτζαμπάσηδες του ελληνικού κράτους (και όχι φυσικά ο πένητας ελληνικός λαός) είχαν άρρηκτους δεσμούς διαπλοκής με το βρετανικό κεφάλαιο.

-Δεύτερον, διότι σε κρίσιμες στιγμές (όπως ένας Παγκόσμιος Πόλεμος) οι επιλογές στρατοπέδου από τους «Μεταξάδες» δεν γίνονται με βάση την ιδεολογία τους.

Οι «Μεταξάδες» επιλέγουν συμμάχους σύμφωνα με τα ταξικά συμφέροντα που αυτοί εκπροσωπούν. Και τα ταξικά συμφέροντα που εκπροσωπούσε ο Μεταξάς και το καθεστώς του, ήταν απολύτως εξαρτημένα και διασυνδεδεμένα με την Αγγλία. Γεγονός που δεν θα μπορούσε να παραβλέψει ο – και κατά τα άλλα – πολύ καλός φίλος του Γκαίμπελς, ο Μεταξάς.

Τον Μάη του 1940, λίγους μήνες πριν την κήρυξη του πολέμου, έλεγε στην «Ντέιλι Τέλεγκραφ»:

«Είμεθα ουδέτεροι εφ' όσον χρόνον η Αγγλία θέλει να είμεθα ουδέτεροι. Τίποτα δεν κάνομε χωρίς συνεννόησιν με την Αγγλία και, τις περισσότερες φορές ό,τι κάνομε γίνεται κατά σύστασιν ή παράκλησιν της Αγγλίας. Η Ελλάς είναι ζωτικό τμήμα της αγγλικής αυτοκρατορικής αμύνης»

Την ίδια εποχή, στις 6/5/1940, παραμονές του πολέμου, επαναλάμβανε:

«Είναι φυσικό, κράτη παραθαλάσσια σαν εμάς να είμεθα φιλικά με τους Άγγλους και κράτη μεσόγεια σαν τη Βουλγαρία, με τους Γερμανούς. Η διαφορά των πολιτευμάτων δεν παίζει ρόλο (…).

Το «Όχι» λοιπόν του Μεταξά δεν είχε τίποτα το «πατριωτικό». Ήταν… «συμφεροντολογικό». Και μάλιστα υπό την πιο ιταμή εκδοχή του «συμφέροντος». Δηλαδή του συμφέροντος ενός ταξικού καθεστώτος που, παρά τη διαφορά των πολιτευμάτων, συνέχιζε αδιατάρακτα την πρόσδεση της Ελλάδας υπό το «αγγλικό δόγμα» και αντιμετώπιζε τη χώρα ως «ζωτικό τμήμα της αγγλικής αυτοκρατορικής αμύνης».

Αυτή ήταν η σχέση του Μεταξά με τον «πατριωτισμό».

Και δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά για ένα καθεστώς που δολοφονούσε εργάτες, όπως δολοφόνησε ο Μεταξάς τους καπνεργάτες το '36.

Για ένα καθεστώς που διέπραξε το αδιανόητο: Παρέδωσε στην Γκεστάπο τους πραγματικούς πατριώτες, τους Έλληνες δημοκράτες και κομμουνιστές πολιτικούς κρατούμενους, που ζητούσαν να πολεμήσουν τον εισβολέα.

Που διέδιδε τα «φώτα του ελληνικού πολιτισμού» μέσω των πρακτικών του Έλληνα «Μέγκελε», του αρχιδολοφόνου (και κατοπινού βουλευτή της ΕΡΕ) Μανιαδάκη, δεξί χέρι του Μεταξά, που πολλές από τις μεθόδους του στα μπουντρούμια της Ασφάλειας εφαρμόστηκαν στα χιτλερικά στρατόπεδα και στα μπουντρούμια των δικτατοριών της Λατινικής Αμερικής." *

"Το προληπτικό πραξικόπημα του Μεταξά στις 4 Αυγούστου επιβλήθηκε για να τσακίσει το εργατικό κίνημα καταρχήν και, στα χρόνια που ακολούθησαν, παρέλυσε με συστηματική καταστολή τη δράση της Αριστεράς και ιδιαίτερα του ΚΚΕ.

Το καθεστώς που εγκαθιδρύθηκε από το πραξικόπημα της 4ης Αυγούστου δεν απείχε καθόλου απ’ τις σκέψεις και τις επιθυμίες των φιλελεύθερων-δημοκρατών αντιπάλων του Μεταξά. Πίστη στη μοναρχία, σαν το βασικό κέντρο εξουσίας, αλλά και μια φασιστική ή έστω μια δικτατορική κυβέρνηση για να «θεραπεύσει την κρίση», όπως υποστήριζε η κεντρώα εφημερίδα «Ελεύθερο Βήμα».

Οι επιχειρηματικοί όμιλοι και ο μεγάλος αστικός Τύπος υποδέχτηκαν θετικά απ’ την αρχή τη μεταξική δικτατορία." *

διαβάστε σχετικά: