αν δεν αστράψει, δεν βροντά

Στο ισόγειο.

Η Χρυσάνθη και ο Χρήστος. Κι ένας καημός βαρύς. Να τραβά στον απύθμενο πόνο τις καρδιές τους.

Στον πρώτο.

Η Ματίνα και ο Περικλής. Και τρία παιδιά. Να μεγαλώνουν στο πλυσταριό της καρδιάς.

Στο ισόγειο.

Μια μονάχα ευχή συνόδευε τις μέρες και τις νύχτες τους. Ν’ αποκτήσουν ένα παιδί. Το σώμα δεν μπορούσε, το παρελθόν τους, βουτηγμένο στο ποτό, δεν επέτρεπε.

Στον πρώτο.

Μια μονάχα έννοια δέσμευε τις ώρες τους όλες. Ν’ αποκτήσουν χρήματα. Οι ευκαιρίες λίγες, οι απαιτήσεις, που έφεραν τα παιδιά, πολλές.

Στο ισόγειο.

Από το απόγευμα ως το βράδυ το σπίτι τραντάζεται από τα ποδοβολητά. Οι ένοικοι του πρώτου ανεβοκατεβαίνουν και η ξύλινη, παλιά, σκάλα, αγκομαχάει. Η Χρυσάνθη και ο Χρήστος προσβάλλονται. Πιστεύουν πως δεν τους σέβονται, επειδή δεν έχουν παιδιά. Βγαίνουν στο μπαλκόνι και λύνουν σταυρόλεξα.

Στον πρώτο.

Η Ματίνα και ο Περικλής αφιερώνουν τα απογεύματα και τα βράδια στις δημόσιες σχέσεις. Τα παιδιά παραπονιούνται. Πιστεύουν πως δεν τ’ αγαπάνε, επειδή δεν φέρνουν καλούς βαθμούς. Βγαίνουν στο μπαλκόνι και λύνουν τα σταυρόλεξα των ενοίκων του ισογείου.

Στο ισόγειο.

Τ’ απόβροχο έφερε υγρασία που τρυπάει τα κόκαλα, αλλά η Χρυσάνθη κι ο Χρήστος είναι ευτυχισμένοι.

Στον πρώτο.

Τ’ απόβροχο έσωσε το πάρτυ στην ταράτσα, αλλά η Ματίνα και ο Περικλής είναι δυστυχισμένοι.

Στο ισόγειο.

Βυθίζονται στην υπερβολή. Εκείνη που γεννάει η χρόνια στέρηση. Μήπως η Κοκκινοσκουφίτσα κρύβει μηνύματα επικίνδυνα για τα παιδιά; Πρέπει να αναπτύξουμε τις ικανότητές τους. Βιταμίνες να τους πάρουμε.

Στον πρώτο.

Βάζουν μπρος το πλυσταριό της καρδιάς. Με την ειδική μεζούρα ενοχής. Γιατί αφήσαμε μόνα τα παιδιά; Πρέπει να περνάμε περισσότερο χρόνο μαζί τους. Μόλις τα βρούμε, θα τους κάνουμε δώρο μια εγγραφή στο καινούριο γυμναστήριο.

Χτυπά το τηλέφωνο. Η αστυνομία ενημερώνει πως κάποιος είδε τα παιδιά στο μπαλκόνι των ενοίκων του ισογείου!

Στο ισόγειο.

Ακούγονται ξανά ποδοβολητά. Και χτύπημα στην πόρτα!

-Φοβηθήκαμε τις αστραπές. Απολογούνται τα παιδιά.

-Και ήρθατε στους ξένους ανθρώπους; Η Ματίνα πρώτη φορά τους βλέπει.

-Δεν είναι ξένοι. Κάνουμε παρέα μαζί τους τ’ απογεύματα και τα βράδια. Από το μπαλκόνι...

-Και μπορούμε να σας βοηθάμε με τα παιδιά. Τολμά να προτείνει ο Χρήστος.

Στο ισόγειο και στον πρώτο ποδοβολητά δεν ξανακούστηκαν. Μόνο τα γέλια των παιδιών. Πόσο χαιρόντουσαν που μεγάλωσε η οικογένειά τους!

Αν δεν αστράψει, δεν βροντά. Κι αν οι άνθρωποι δεν μπλέξουμε τις ζωές μας, κοινωνία δεν θα φτιάξουμε.

Ήταν η δεύτερη συμμετοχή μου στο Παίζοντας με τις λέξεις της Μαρίας. Διαβάστε την πρώτη εδώ και όλες τις συμμετοχές εδώ.