η απαγωγή της Χιονάτης

Στα αποκριάτικα πάρτι φορούσε το γαμπριάτικο κοστούμι του πατέρα και το παλιό καπέλο του παππού και παρίστανε τον αστυνόμο Μπέκα. Τα παιδιά, που αγνοούσαν τον ήρωα του Μαρή, τον κορόιδευαν, αλλά εκείνος καθόλου δεν πτοούνταν. Με υπομονή κι επιμονή έλυνε ένα – ένα τα μυστήρια κι αυτό του έφτανε. Ποιος είχε αδειάσει το μπολ με τα γαριδάκια πίσω από τον καναπέ; Ποιος είχε σκίσει το ομπρελίνο της Μαρίας; Με ποια μαμά τα είχε φτιάξει ο πατέρας του Γιαννάκη; Όλα τα ήξερε! Χάρη στο κουδουνάκι που χτυπούσε μέσα του και τον οδηγούσε κάθε φορά έξω από τα μονοπάτια που ακολουθούσαν όλοι.

Έτσι και τώρα. Το κουδουνάκι χτυπούσε και του έλεγε πως ήταν αδύνατον κάποιος από τους εφτά νάνους να είχε απαγάγει τη Χιονάτη. Κι αν όλοι είχαν καταλήξει στο συμπέρασμα πως οι νάνοι είχαν μισήσει με τον καιρό τη Χιονάτη που, απασχολημένη με τα παιδιά της, σπάνια επισκεπτόταν πια το σπιτάκι τους, εκείνος πίστευε πως η λύση βρισκόταν πολύ μακριά από το προφανές κι έβαλε σκοπό να αποκαλύψει τον πραγματικό ένοχο και να ελευθερώσει, βέβαια, τη Χιονάτη.

Εκείνος. Ο Τάκης Παπαδόπουλος, υπάλληλος υποθηκοφυλακείου, που είχε βγει στη σύνταξη και είχε αφιερωθεί στην επίλυση μυστηρίων με το όνομα Ζαχαρίας Δελαμέντας. Είχε ήδη στο ενεργητικό του πολλές επιτυχίες κι έτσι, άτυπα, του είχε δοθεί η άδεια να παίρνει μέρος στις έρευνες.

Επισκέφτηκε το σπιτάκι των νάνων. Ανακρίνονταν συνεχώς, ο Ντροπαλός μάλιστα ήταν υπό κράτηση, αφού θεωρήθηκε πως τα απωθημένα χρόνων τον οδήγησαν σε ένα ξέσπασμα θάρρους που έκανε δυνατή την οργάνωση και την εκτέλεση μιας απαγωγής.

Το σπιτάκι ήταν άδειο κι ακατάστατο. Ο Γκρινιάρης, φυσικά, θα γκρίνιαξε για την ακαταστασία κι ο Καλόκαρδος θα το συμμάζεψε, που σήμαινε πως κάποιος έκοβε βόλτες εκεί μέσα κι ανακάτευε συνεχώς τα πράγματα. Ίσως κάτι έψαχνε… 

Ο Δελαμέντας πήρε έναν άδειο φάκελο που βρήκε πεταμένο στο πάτωμα, συμμάζεψε κι έφυγε. Ξαναγύρισε όμως, με τις απαραίτητες προμήθειες, αποφασισμένος να παρακολουθήσει μέρα και νύχτα το σπιτάκι από το αυτοκίνητο.

Μαζί του ο Παπαντώνης. Που είχε πάρει μέρος σε όλες παρακολουθήσεις και είχε μάθει να τον ξυπνά κάθε λίγο. Ήταν ένα αδέσποτο σαν όλα τ’ άλλα, αλλά ο Δελαμέντας τον πήρε μαζί του, γιατί διέκρινε στη φάτσα του κάτι που του θύμιζε έναν κακό ήρωα του Μαρή, τον Παπαντώνη κι άφησε το μυαλό του να παραμελήσει την πραγματικότητα κάνοντας αυτή τη σκέψη: ο Παπαντώνης, τιμωρημένος για όλες τις θηριωδίες που είχε κάνει, είχε ξανάρθει στη ζωή σκύλος με σκοπό να βοηθάει στην εξιχνίαση εγκλημάτων!

Οι ώρες περνούσαν, η βροχή έπεφτε ασταμάτητα και νανούριζε το Δελαμέντα, ο Παπαντώνης τον ξυπνούσε διαρκώς, αλλά κανένας δεν εμφανιζόταν στο σπιτάκι. 

Ώσπου εμφανίστηκε μια σκιά! Ανασηκώθηκε και γούρλωσε τα μάτια. Ένας νάνος! Που όμως κινούνταν με προφύλαξη. Έμοιαζε κάπως στον Συναχωμένο, αλλά όχι… δεν ήταν! Ποιος όμως; Μήπως ο Σοφός; Ούτε. Ύστερα από πέντε λεπτά ο νάνος βγήκε, πάλι με προφύλαξη, κρατώντας ένα μπουκαλάκι. Ο Δελαμέντας περίμενε να απομακρυνθεί αρκετά και πήγε να ερευνήσει το σπιτάκι. Όπως ακριβώς το υποψιαζόταν, ο νάνος κάτι έψαχνε και το έκανε άγαρμπα. Μάλλον επειδή ήταν σίγουρος πως κανένας δεν θα τον υποπτευθεί για κάτι. 

Ο Δελαμέντας είχε με σκοπό αλλάξει τη θέση κάποιων αντικειμένων κι ανακάλυψε πως ένα από αυτά είχε πάρει ο νάνος. Αυτό που έψαχνε δεν το είχε βρει και περίμενε να το φέρει κάποιος στο σπίτι.

Αποφάσισε να αφήσει το σπίτι και να μιλήσει με τους νάνους. Απέφυγε τον Γκρινιάρη και το κουδουνάκι μέσα του χτύπησε για τον Υπναρά. Μπορεί να ταλαιπωρήθηκε μέχρι να τον ξυπνήσει και να τον περιμένει να φάει το πρωινό του, όμως δικαιώθηκε. Γιατί έμαθε πως, εκείνες τις πρώτες μέρες της απαγωγής, ο Σοφός τού έδινε κι έπινε ένα χυμό που τον κρατούσε δραστήριο για ώρες κι έτσι μπορούσε να απαντά στις ερωτήσεις με καθαρό μυαλό. Ο Σοφός ισχυρίστηκε πως ο χυμός δεν είχε τίποτα το ιδιαίτερο μέσα κι ο Δελαμέντας έκανε πως τον πίστεψε.

Οι νάνοι έμεναν τώρα στην πόλη, ώστε να είναι ορατές σε όλους οι κινήσεις τους, αλλά δεν είχαν δεχτεί καμία περίεργη επίσκεψη, δεν είχαν καμιά ένδειξη πως κάποιος είχε ψάξει το καινούριο τους σπίτι και δεν είχαν πάει ξανά στο παλιό.

Ο Δελαμέντας ήταν σίγουρος πως ο Σοφός δεν του έλεγε όλη την αλήθεια. Και το κουδουνάκι του χτυπούσε για μια παλιά ιστορία που είχε διαβάσει στις εφημερίδες για εκείνον τον τραγουδιστή. Κι αναρωτιόταν: γιατί ένας νάνος έψαχνε ξανά και ξανά στο ακατοίκητο σπιτάκι του δάσους; Ξαναγύρισε εκεί και κοιτούσε τον άδειο φάκελο που είχε βρει στην πρώτη του επίσκεψη: διάβαζε και ξαναδιάβαζε το όνομα του αποστολέα.

Αυτός ήταν το κλειδί, λοιπόν! Ο Δελαμέντας είχε μόλις ξεδιαλύνει το μυστήριο, αλλά δεν είχε τρόπο να το αποδείξει… Ή μήπως είχε;

Αγόρασε τρία μπούτια αγριογούρουνου, τα ξεκοκάλισε, τα σκόρπισε στο δρόμο που ακολουθούσε ο νάνος, άνοιξε ένα λάκκο, τον σκέπασε με φύλλα και περίμενε, κρυμμένος πίσω από το δέντρο. 

Κι όλα εξελίχθηκαν όπως ακριβώς τα είχε σχεδιάσει! Ο νάνος, μόλις είδε το κρέας, έπαψε να προφυλάγεται, άρχισε να τρέχει σαν τρελός από το φόβο κι έπεσε στο λάκκο. Ο Δελαμέντας άφησε τον Παπαντώνη να τον φυλάει και κάλεσε τους αστυνομικούς. Ο νάνος ομολόγησε.

Ήταν ένα κόσμημα στον κήπο του Μαζεστίξ μέχρι που ο Κακοφωνιξ τον έσπασε με μια τσιρίδα του και κανένας πια δεν τον θαύμαζε. Είχε δοκιμάσει τότε να τον πνίξει, δεν τα είχε καταφέρει, αλλά είχαν γίνει πρωτοσέλιδο.

Εγκατέλειψε τους Γαλάτες και βρέθηκε στον κήπο της Χιονάτης. Τα παιδιά της τον αγαπούσαν πολύ και οι εφτά νάνοι πάντα τον χαιρετούσαν με σεβασμό. Κι όλα ήταν καλά, μέχρι που η Χιονάτη αποφάσισε να μεγαλώσει τη λιμνούλα και τον έκλεισε στην αποθήκη. Τι αδικία! Αποφάσισε να εκδικηθεί και ο Σοφός του έδωσε την ιδέα, όταν άκουσε μια συζήτησή του με τη Χιονάτη.

Το βασίλειο του άντρα της κινδύνευε από το βασιλιά Αμόλφο, ο οποίος είχε έναν τεράστιο κι ανίκητο στρατό και είχε ήδη καταλάβει τρία βασίλεια. Ο Σοφός της εκμυστηρεύτηκε ότι γνώριζε τον Πανοραμίξ και πως θα του έγραφε αμέσως μήπως και του έστελνε το μαγικό φίλτρο με το οποίο οι Γαλάτες εξολόθρευαν τους Ρωμαίους.

Ο νάνος ενθουσιάστηκε! Είχε βρει τον τρόπο να εκδικηθεί και τον Κακοφωνίξ και τη Χιονάτη και χωρίς να τον υποπτευτούν, αφού θα έριχνε τις υποψίες στους εφτά νάνους. 

Τα είπε όλα στους Ρωμαίους και τους υποσχέθηκε να τους βρει τη συνταγή για το μαγικό φίλτρο, που τόσο ήθελαν. Εκείνοι απήγαγαν τη Χιονάτη, έκαναν συνεχώς επιθέσεις στους Γαλάτες για να κρατούν απασχολημένο εκεί τον Οβελίξ, οι εφτά νάνοι αναγκάστηκαν να φύγουν από το σπιτάκι τους δάσους και ο νάνος περίμενε πότε οι Γαλάτες θα έστελναν τη συνταγή.

Βρήκε στο σπιτάκι μια επιστολή του Πανοραμίξ, που καθησύχαζε το Σοφό πως θα βοηθήσει, αλλά τίποτα περισσότερο. Πήγαινε τακτικά κι έψαχνε, έχοντας πάντα όμως την ίδια ανησυχία: μήπως εμφανιστεί ξαφνικά ο Οβελίξ.

Όταν είδε τα μπούτια αγριογούρουνου βεβαιώθηκε πως οι Γαλάτες είχαν στείλει με αυτόν το μαγικό φίλτρο κι έτρεξε για να σωθεί. 

Ο Ζαχαρίας Δελαμέντας δέχτηκε τα συγχαρητήρια όλων, αλλά γύρισε στο σπίτι απογοητευμένος. Μπορεί ο Πανοραμίξ, που ήταν ο αποστολέας του γράμματος, να οδήγησε στη λύση του μυστηρίου κι όλοι να τον θαύμασαν γι’ αυτή τη σκέψη, όμως εκείνος ένιωθε απογοήτευση που δεν είχε πιστέψει το Σοφό. Τέτοια λάθη μπορεί να αποβούν μοιραία…

Η ιστορία συμμετέχει στο δρώμενο της Ελένης από το Καρυδότσουφλο που μας ρωτά: Εσύ, τι βλέπεις σε αυτή την εικόνα;