η γενοκτονία των Ιρλανδών

Η πρώτη αποικία της Μεγάλης Βρετανίας, η Ιρλανδία, προμηθεύει για χρόνια τη χώρα με τρόφιμα, πρώτες ύλες κι εργατικό δυναμικό. Οι αστοί καθολικοί έχουν ελάχιστα δικαιώματα, που τους δόθηκαν το 1801, μετά από επανάσταση.

Οι φτωχοί καθολικοί δεν έχουν κανένα δικαίωμα. Για τους περισσότερους ο μόνος τρόπος επιβίωσης είναι η καλλιέργεια πατάτας, που αποδίδει μεγαλύτερη σοδειά από άλλες καλλιέργειες.

Τα περισσότερα χωράφια ανήκουν σε Βρετανούς γαιοκτήμονες, που ζουν στη Μεγάλη Βρετανία και εισπράττουν μεγάλα ενοίκια από τους πάμφτωχους πατατοπαραγωγούς ή  πληρώνουν ελάχιστα αγρότες και κτηνοτρόφους για να φροντίζουν την περιουσία τους και να εισάγουν στη μεγάλη Βρετανία ό,τι μπορεί να προσφέρει η ιρλανδική γη.

Η μεγάλη τραγωδία ξεκινά το 1845, όταν ένας μύκητας, ο περονόσπορος, μεταφέρεται με τον αέρα από το Μεξικό και καταστρέφει όλες τις σοδειές της πατάτας και η ύπαιθρος βουλιάζει στις επιδημίες.

Καθώς δεν είχαν την οικονομική... άνεση να αγοράσουν οποιοδήποτε άλλο τροφής, οι Ιρλανδοί δεν έχουν πια φαγητό, αλλά και κανένα τρόπο να βγάλουν χρήματα πια. Οι γαιοκτήμονες τους διώχνουν, αφού δεν υπάρχει κάτι να μαζέψουν και δεν πληρώνουν τα ενοίκια. 

"Οι εξαγωγές ζώων, μπέικον και χοιρινού αυξήθηκαν κατά τη διάρκεια του λιμού. Το φαγητό έφευγε από τα πιο χτυπημένα από το λοιμό τμήματα της Ιρλανδίας με πλοία που περιφρουρούνταν. Την ίδια στιγμή, οι φτωχοί δεν είχαν χρήματα να αγοράσουν φαγητό και η κυβέρνηση δεν έκανε τίποτα για να απαγορεύσει τις εξαγωγές." *

Φαγητό, λοιπόν, υπάρχει! Αλλά η ιρλανδική κυβέρνηση θεωρεί λύση του προβλήματος να προσλάβει κάποιους από τους πεινασμένους στην κατασκευή διάφορων έργων, που γρήγορα όμως σταματούν, λόγω των καιρικών συνθηκών.

Ενώ τα πτωχοκομεία είναι για τη βρετανική κυβέρνηση η λύση του προβλήματος. Άντρες, γυναίκες και παιδιά, χωρίζονται και με αντάλλαγμα λίγο φαγητό κι ένα κατάλυμα δουλεύουν πολύ σκληρά και ζουν χωρισμένοι από την οικογένειά τους κάτω από συνθήκες που τους οδηγούν στο θάνατο.

"Μέσα σε 5 χρόνια ο πληθυσμός της Ιρλανδίας μειώθηκε κατά το ένα τέταρτο, μιλάμε λοιπόν πλέον για γενοκτονία." *

Η εξαθλίωση αναγκάζει, εδώ και πολλά χρόνια, τους Ιρλανδούς να μεταναστεύουν στη Βρετανία και την Αμερική. Ο λιμός όμως και η επιμονή των κυβερνήσεων και των δύο χωρών να μεταφέρουν όλα τα τρόφιμα στη Βρετανία, εκτοξεύει το μεταναστευτικό ρεύμα. Οι Ιρλανδοί μετανάστες πληρώνοντας αδρά για ένα εισιτήριο δίνουν ξανά πνοή στα παλιά πλοία που μετέφεραν τους σκλάβους...

Την ίδια εποχή δραστηριοποιούνται και ξεσηκώνουν τον πληθυσμό οι Νέοι Ιρλανδοί, ένα κίνημα που εναντιώνεται στην κυριαρχία της Μεγάλης Βρετανίας κι εκφράζει πια όλη την οργή και την αγανάκτηση για την εκμετάλλευση, που δεν αφήνει κανένα περιθώριο για επιβίωση.

Εμπνέονται από την εξέγερση των εργατών στο Παρίσι και σχεδιάζουν τη δική τους για το φθινόπωρο του 1848, όμως ο νόμος της ιρλανδικής κυβέρνησης, που νομιμοποιεί τις φυλακίσεις των ηγετών χωρίς δίκη, τους αναγκάζει να επισπεύσουν την κήρυξη της επανάστασης. Τον Ιούλη του 1848, ύστερα από σκληρές μάχες με το στρατό και την αστυνομία, στο Τιπερέρι, υποχωρούν.

μνημείο του Rowan Gillespie

"Ο βασικότερος συγγραφέας για το κίνημα των Νέων Ιρλανδών, Τζον Μίτσελ έγραψε: «Ένα νησί ,που υποτίθεται είναι αναπόσπαστο κομμάτι της πιο πλούσιας αυτοκρατορίας του κόσμου, έχασε σε πέντε χρόνια δυόμιση εκατομμύρια ανθρώπους από την πείνα, από αρρώστιες που σχετίζονταν με την πείνα, καθώς και από την μετανάστευση, τη μοναδική απόδραση από την πείνα»." *

διαβάστε σχετικά:

• Ο λιμός της πατάτας... ιρλανδική ιστορία: Τα γεγονότα του 1848, και η εξέγερση
• Η Μεγάλη Ιρλανδική Πείνα—Ένα Χρονικό Θανάτου και Μετανάστευσης
• Ο λιμός της πατάτας στην Ιρλανδία
• Ιρλανδική πείνα. Ένας πίνακας του George Frederic Watts
• Η μεγάλη πείνα που έκανε τους Ιρλανδούς μετανάστες με «δάκτυλο» των Βρετανών... Στην ξενιτιά τους εξολόθρευσε η πανώλη. Οι νύφες και άλλες ομοιότητες με τους Έλληνες μετανάστες...