απάγκιο ταχυδρομικών περιστεριών

Κι όμως! Υπάρχουν ακόμα ταχυδρομικά περιστέρια! Εδώ απαγκιάζουν κι από εδώ φεύγουν, με σαφείς οδηγίες προσανατολισμού από ένα χελιδόνι τρομοκράτη, για να ζεστάνουν ψυχρές οθόνες υπολογιστών και να δροσίσουν σελίδες παραδομένες στις φλόγες της ευπώλητης φαντασίας. Παραλήπτες τους οι αφελείς, που πιστεύουν πως οι καλλικάτζαροι είναι αήττητοι, μα και οι ανώνυμοι ήρωες, που αντέχουν να μετρούν ξανά και ξανά το μπόι τους σε κάθε χαρακιά της ζωής. Για να ξυπνήσουν οι πρώτοι, για να κοιμηθούν παρηγορημένοι οι δεύτεροι.

Από τα ποδαράκια των ταχυδρομικών περιστεριών πέφτουν, βρίσκοντας πάντα με ακρίβεια το στόχο τους, μικροί φάκελοι από φτερά πεταλούδας, που είχε την ατυχία να γεννηθεί σε σώμα γυναίκας και να πουληθεί για το φρέσκο κρέας της. Κάθε φάκελος έχει κι από μια ιστορία της διπλανής κρίσης γραμμένη με το αυθεντικό χιούμορ και την ετοιμοπόλεμη ευαισθησία της Μαρίας Κανελλάκη. 

Στο φόντο αυτών των ιστοριών το μίσος και η μικροψυχία, στο προσκήνιό τους η ανθρωπιά, εκείνη που, καθαρόαιμη κι αλώβητη, έχει διασωθεί στα συναξάρια της μνήμης κι έχει πέσει λίπασμα σε κόντρα γάμους, όμως κι εκείνη που σκόνταψε στο φόβο και στον εγωισμό, μα πρόλαβε μια τελευταία εμφάνιση πριν την αυλαία του καλοκαιριού.

Άνθρωποι στοιβαγμένοι σε νεκροταφεία ζωντανών και σε τσιμεντένια χωριά, που γνωρίστηκαν μέσα από πικρές αγγελιές, που χόρεψαν μπλουζ με τη μοναξιά τους... Άνθρωποι που προσπαθούν να χωρέσουν σε ατζέντες την 25η ώρα, σε κουτιά παπουτσιών τα ανεκπλήρωτα, σε ταπεράκια τα ανείπωτα... Άνθρωποι της διπλανής πόρτας που μια ιδιότυπη συγγένεια μάς συνδέει μαζί τους... Άνθρωποι που η Κανελλάκη, με το ταλέντο της, τους φέρνει κοντά μας, μας τους συστήνει, μας τους θυμίζει. Για να τολμήσουμε να πάμε όλοι μαζί στο γήπεδο, "να ενθουσιαστούμε, να κάνουμε φασαρία, να φτιάξουμε συνθήματα, να σουτάρουμε, να φαλτσάρουμε, να αποτύχουμε, να ξανασηκωθούμε, να αγαπήσουμε τα λάθη μας, να διεκδικήσουμε ένα αξιοπρεπές ρεκόρ, να κυλιστούμε στο χώμα, ένα ανθρώπινο κουβάρι να γίνουμε, επιθετικοί και τρελοί, ν' απλώσουμε το χέρι στο συμπαίκτη που κουράστηκε, να να είμαστε διαρκώς ομάδα. Στα δύσκολα. Εκεί κυρίως."

Μικρά [αντισφυξιογόνα] αφηγήματα: από τη μια η βαρβαρότητα της πραγματικότητας: "Θα μπορούσαν άραγε οι βιομηχανίες να εκμεταλλεύονται τους τόννους αίματος που παράγονται καθημερινά στα εργοτάξια πολέμου;" Κι απ' την άλλη η ποίηση του ρεαλισμού: "Αφεθείτε μόνο στην ορχήστρα των βασάνων. Στα πνευστά, οι σειρήνες των ασθενοφόρων και των περιπολικών. Στα κρουστά, οι καρδιές που χτυπούν κάτω από τις κουβέρτες των πεζοδρομίων. Στα έγχορδα, οι πλανόδιοι βιολιστές που στηρίζουν τις παρτιτούρες των ονείρων τους, σ' ένα τσίγκινο δοχείο για ψιλά."

Ιστορίες της διπλανής κρίσης: μια επιτυχημένη λογοτεχνική απόπειρα απόδοσης της καθημερινότητας κατά το σιωπηλό απόπλου των ανθρώπων του πνεύματος.