γήτεμα λες...

Στα ποιήματα της Ελένης Γιαννάκαρη βρίσκω τον ορισμό της σύγχρονης ποίησης. Με την πένα της, κληρονομιά των παλιών εκείνων ποιητών που στο προσκεφάλι τους ξαγρυπνούσαν μεθυσμένες οι λέξεις, κεντά στίχους απαραίτητους για την ψυχή που γίνεται μάρτυρας άσχημων εικόνων, για την καρδιά που εκτίθεται σε τσίγκινα τσιτάτα.

Κεντά στίχους λυτρωτικούς, γοητευτικούς, μεστούς. Από τα νοήματά τους ξεπηδούν στιγμές, από τις στιγμές αναδύονται μνήμες κι από τις μνήμες ξετυλίγονται ολόκληρες ιστορίες ζωής, μυθιστορήματα σελίδων που, σε κάθε ανάγνωση, αποκαλύπτουν καινούριους ήρωες.

Μα, το ταλέντο της Ελένης, σεμνό κι αθόρυβο κι αστείρευτο, κεντά και εικόνες, ολοζώντανες, ονειρικές, συμπυκωμένες έτσι που μέσα τους ανακαλύπτεις κι άλλες, κι άλλες, κι άλλες, ώσπου ο κόσμος όλος χαράζεται μέσα τους. 

Από κάθε ποίημά της κλέβω πάντα δυο στίχους για ώρα ανάγκης. Γιατί η Ελένη ακουμπά με την πένα της όλα τα συναισθήματα, εκείνα που σ' έχουν στοιχειώσει κι εκείνα που λαχταράς, όσα έχεις ξεχάσει κι όσα σ' έχουν απαρνηθεί, τα κάνει σύννεφα, τα υψώνει στον ουρανό και βελονιά τη βελονιά τα δοξάζει. Κι έτσι, στολισμένα με τις δαντέλες της Ελένης, δεν τα φοβάσαι πια, δεν τολμάς να τα περιφρονήσεις. Τα αφήνεις να φέρουν βροχή, να ζωγραφίσουν ουράνια τόξα, να σε κατακλύσουν, καθώς η ποίησή της σε οδηγεί, με ευγένεια και χάρη, σε μονοπάτια τέχνης καμωμένης για τις ανάγκες των ανθρώπου κι όχι για τη ματαιοδοξία του δημιουργού.

Αγαπώ την ποίηση της Ελένης, γιατί ξέρει πως

"οι πιο όμορφες μορφές μ' αποκαΐδια φτιάχνονται."

Αγαπώ την ποίηση της Ελένης γιατί βλέπει

"Ένα αμπέχωνο ριγμένο στον ώμο του νοτιά."

Ελένη, "Γήτεμα λες...

οι στιγμές μαζί σου."!