Ο δάσκαλος που γέρασε στην τάξη,
είν' όλο νεύρα κι όλο φασαρία.
Όλα του φταιν: Το τζάμι το σπασμένο
κ' εκείνη η αμελέτητη Μαρία.
Φτερνίζεται και βήχει το χειμώνα,
το καλοκαίρι πάλι όλο καψώνει.
Σαν έρθει στολισμένη στο σχολειό
αρπάζει απ' τα μαλλιά την αντιγόνη.
Σκύβει, τα ματογυάλια του γλιστράνε,
σιγά - σιγά του πέφτουν απ' τη μύτη.
Τότες ακόμα πιο πολύ νευριάζει,
τα βάζει με την άταχτη Αφροδίτη.
Το βράδυ μες στην άθλια κάμαρά του
μαζεύεται νωρίς - νωρίς κι αρχίζει
εξήντα δυο τετράδια να διορθώνει.
Το κάθε λάθος πόσο τον φουρκίζει!
Δουλεύει στο τραπέζει του σκυμμένος
αργά τη νύχτα, κάποτε ως τη μία.
Χαρά μες στην άχαρη ζωή του
ως τώρα δεν εγνώρισε καμία.
Στον ύπνο του κ' εκεί δεν ησυχάζει.
Έρχονται και τον ζώνουν σαν δαιμόνοι
και χαχανίζουν γύρω στο κρεβάτι
Μαρία και Αφροδίτη και Αντιγόνη.
Δώρας Μοάτσου
"Ο γεροδάσκαλος"
*(εικόνα: by Jacob Taanmann)
Καλέ τι όμορφο ποίημα για έναν πραγματικό δάσκαλο! Μπράβο στη Δώρα και μπράβο και σε σένα, Αλεξάνδρα μου, που το δημοσίευσες. Φιλάκια, φίλη μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλό Σαββατοκύριακο, Μία μου.
ΔιαγραφήΈνα ποίημα βγαλμένο από τις κλασικές πηγές της λογοτεχνίας μας Αλεξάνδρα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο αγάπησα πολύ γιατί μας μεταφέρει σε άλλες εποχές, σε άλλα ήθη και βιώματα.
Στάθηκα με σεβασμό και κατανόηση, ίσως και με μελαγχολική διάθεση απέναντι στον συμπαθέστατο δάσκαλο και σε ότι αυτός υπομένει. Η Ζωή τρέχει δίπλα του και αυτός μέσα στο χρόνο.
Εξαιρετικό.
Ευχαριστούμε για την δημοσίευση.
Φιλιά κοπέλα μου.
Δεν μπορείς να μη συμπονέσεις τέτοιες φιγούρες, Γιάννη. Με χιούμορ δοσμένη η προσωπικότητα, όμως το τραγικό αποκαλύπτεται και ίσως πιο δυνατά...
ΔιαγραφήΦιλιά.