λίγη ζωή

Χαρακτηρίστηκε αριστούργημα και θα μπορούσε να είναι, αν η συγγραφέας του δεν πλατείαζε, δεν επαναλαμβανόταν, δεν φλυαρούσε ασύστολα. Αν, κυρίως, δεν είχε αυτή την κακή, πραγματικά, γραφή, που, από την αρχή του βιβλίου, κουράζει και συσσωρεύει σελίδες που απομυζούν. 

Ο αναγνώστης θα πρέπει να επιστρατεύσει όλη του την επιμονή για να αλιεύσει τις λίγες λογοτεχνικές αναλαμπές και τις ελάχιστες γραμμές που προδίδουν μια συνέχεια που αξίζει, όλη του την υπομονή για να φτάσει σ’ εκείνο το σημείο του μυθιστορήματος που αρχίζει και δικαιώνεται ο χαρακτηρισμός «σπαραχτικό».

Τότε, με όσες δυνάμεις του έχουν απομείνει, θα πρέπει να πάρει μια βαθιά ανάσα για να συνεχίσει, ξέροντας πως από ‘δω και πέρα δεν υπάρχει γυρισμός, από εδώ και πέρα η ζωή είναι μια κραυγή…

Η Hanya Yanagihara μπορεί να μην έχει το ταλέντο να γράφει, είναι όμως μια σπουδαία ακτινολόγος. Οι ακτινογραφίες της, ολοκάθαρες, αποτυπώνουν τη βασανιστική ενηλικίωση, δέσμια πάντα της πρώτης επαφής με τον κόσμο, χαρτογραφούν τα όρια της κανονικότητας και της αγάπης, καταγράφουν τα ανείπωτα και την οδύνη τους, φωτίζουν την ανεξέλεγκτη βία και την καταπιεσμένη οργή, δίνουν, τέλος, μια ξεκάθαρη απάντηση στο ερώτημα τι είναι ζωή: η ζωή είναι ένας καθημερινός αγώνας, συχνά πόλεμος, με τον εαυτό. Με τις ταυτότητες. Με τις μνήμες. Με τις προσδοκίες. Με τις ματαιώσεις. Των άλλων και των δικών μας. Η ζωή είναι μια διαρκής προσπάθεια, ένα πείραμα σε εξέλιξη. 

Κι αν οι ήρωες καλούνται να αντιμετωπίσουν τραγικές καταστάσεις, «ακραίες», ο αναγνώστης, όσο «ανώδυνη» ζωή κι αν έχει ζήσει, διαβάζοντας αυτό το βιβλίο μπορεί, αν θέλει, όχι μονάχα να πλησιάσει τον κόσμο λίγο ακόμα, μα και να δει τις αναλογίες της λίγης ζωής σε μια ζωή που δε του φαίνεται και τόσο λίγη, μα, πόση περισσότερη είναι; 

Προσοχή! Το μυθιστόρημα αυτό δεν είναι για στενόμυαλους και στενόκαρδους. Είναι για ευαίσθητους ανθρώπους. Που σπάνε χίλια κομμάτια κάθε φορά που η αγάπη δεν ανθίζει και βρίσκουν τη δύναμη να συνεχίσουν ακριβώς επειδή είναι πολύ ευαίσθητοι! Που καθημερινά ψάχνουν τις ρωγμές της μη ζωής για να τρυπώσουν και να τη μολύνουν με την ελπίδα τους πως μπορούν να τη μεταμορφώσουν σε ζωή. 

Η συγγραφέας δεν φροντίζει τον αναγνώστη της. Τον κουράζει, του αρνείται την κάθαρση, τον αφήνει μόνο στα μανιασμένα κύματα μιας ζωής λίγης… Όσο κι αν προσπάθησα να της εκμαιεύσω ένα συνειδητό κλείσιμο του ματιού στη ζωή, εκείνη μονότονα με παρέπεμπε στις ακτινογραφίες της. Έτσι,  έπιασα συζήτηση με τους ήρωες κι εκείνοι, παρ’ ότι αποκαμωμένοι, έμειναν μαζί μου μέχρι να λυθεί ο κόμπος στο λαιμό και μου αποκάλυψαν τις στιγμές, τις ελάχιστες στιγμές, που ένιωσαν σα ζωή: έμοιαζαν όλες στην αρχή μια μάταιη μάχη, χάσιμο χρόνου και ξόδεμα δυνάμεων, είχαν όλες προκύψει από τον πόνο της παραδοχής και την παρηγοριά της αποδοχής, άνοιξαν όλες την πόρτα σε καινούριους φόβους κι άφησαν να μπουν από το παράθυρο καινούρια αποθέματα κατανόησης. 

Αν δεν φοβάστε να πείτε ότι φοβάστε να αγγίξετε κάποια θέματα, αν δεν έχετε αμετάκλητα κατηγοριοποιήσει τους ανθρώπους και τις συμπεριφορές τους και τον εαυτό σας… αν η αγάπη σας γεννά καθημερινά διλήμματα και δεν επαναπαύεται σε μονόδρομους, αν θέλετε με τους ανθρώπους να σας συνδέει το είναι κι όχι το φαίνεσθαι… αν η λαχτάρα για λίγη Ζωή είναι πιο δυνατή από την επιθυμία για μια ζωή που δεν προκαλεί, επιμείνετε! Στην ανάγκη προσπεράστε σελίδες, ακόμα κι αν το θεωρείτε, όπως εγώ, ένα είδος… ιεροσυλίας. Φτάστε στο τέλος! Κλείστε το βιβλίο, πάρτε μια ανάσα, ανοίξτε την καρδιά από την αρχή στον κόσμο κι αφήστε την αγάπη να δώσει μια καινούρια μάχη με τη λίγη ζωή. Όσο μάταιο κι αν φαντάζει αυτό… Όσο κι αν πονάνε οι απώλειες… Αξίζει! (Και είναι περισσότεροι απ’ όσοι νομίζουμε εκείνοι που καθημερινά δίνουν αυτή μάχη…)