Πάμε Εξάρχεια. Πάρτε οπωσδήποτε μαζί σας ταυτότητα.
Μια βόλτα στα Εξάρχεια, λοιπόν, για να δούμε πώς κύλησε εκεί το μακροβιότερο δημοκρατικό καθεστώς της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας, η μεταπολίτευση.
Εδώ θα σταθούμε στα πρόσφατα γεγονότα για να δούμε πως η δημοκρατία όχι μόνο δεν έχει αδιέξοδα, αλλά και δεν αφήνει διεξόδους.
Οι εξεγερμένοι του Πολυτεχνείου όχι μόνο διεκδικούν τις υποσχέσεις της δημοκρατίας, αλλά έρχονται σε επαφή με τον έξω κόσμο που ζει στον απόηχο των Μάηδων του '68 και αναζητούν νέα πολιτικά και ιδεολογικά ρεύματα, διευρύνουν τον κύκλο των ζυμώσεων.
Είναι εχθρός για τις κυβερνήσεις της μεταπολίτευσης που προσέφεραν δημοκρατία ως ανάχωμα στην αγωνιστικότητα που δεν είχαν καταφέρει να κάμψουν ο πόλεμος και η δικτατορία.
Είναι εχθρός για τις ηγεσίες της αριστεράς που προσπαθούν να δρέψουν τις δάφνες της νομιμοποίησής τους.
Οι εξεγερμένοι του Πολυτεχνείου όχι μόνο διεκδικούν τις υποσχέσεις της δημοκρατίας, αλλά έρχονται σε επαφή με τον έξω κόσμο που ζει στον απόηχο των Μάηδων του '68 και αναζητούν νέα πολιτικά και ιδεολογικά ρεύματα, διευρύνουν τον κύκλο των ζυμώσεων.
Είναι εχθρός για τις κυβερνήσεις της μεταπολίτευσης που προσέφεραν δημοκρατία ως ανάχωμα στην αγωνιστικότητα που δεν είχαν καταφέρει να κάμψουν ο πόλεμος και η δικτατορία.
Είναι εχθρός για τις ηγεσίες της αριστεράς που προσπαθούν να δρέψουν τις δάφνες της νομιμοποίησής τους.
Λόγω θέσης και παράδοσης τα Εξάρχεια συνεχίζουν να τους φιλοξενούν μαζικά και να ελκύουν όσους αμφισβητούν και ονειρεύονται.
Συνεχίζουν να είναι καθημερινός στόχος της αστυνομίας που, όπως και στη χούντα, δίχως να λογοδοτεί, εισβάλλει, προσάγει, ανακρίνει.
Και δυσφημεί με τη συνδρομή του κράτους, της «επίσημης» αριστεράς και των Μ.Μ.Ε. που παρουσιάζουν τα Εξάρχεια ως άντρο παρανομίας και κράτος αναρχικών.
«Αστυνομικοί εισέβαλαν σε ταβέρνα διέκοψαν το μουσικό πρόγραμμα και προσήγαγαν τον τραγουδιστή κι όλους τους θαμώνες (κάπου 100 άτομα) για εξακρίβωση στοιχείων. Δεν κρατήθηκε κανείς, ανακρίθηκαν όμως όλοι τους ρωτώντας τους «τι δουλειά είχαν εκεί!»
Το 1984 η ανάγκη εισβολής των ΜΑΤ στα Εξάρχεια εμπλουτίζεται από νέους με «μαλλιά κομμένα σα βούρτσα, βαμμένα σε διάφορα χρώματα», από τους πανκς.
Ξεκινά η «επιχείρηση αρετή» από δεκάδες αστυνομικούς με στολές και πολιτικά που επιτίθενται βίαια στους πανκς, αλλά και σε νέους των οποίων η εμφάνιση τούς φαίνεται ύποπτη.
Οι κάτοικοι των Εξαρχείων διαμαρτύρονται, όμως τα ΜΑΤ συνεχίζουν να συλλαμβάνουν με συνοδεία άγριου ξύλου αδιάκριτα. Οι νέοι απαντούν με πέτρες αρχικά, μολότοφ στη συνέχεια.
Ύστερα από διαπραγματεύσεις, μια πορεία χιλιάδων φτάνει στην Χημείο για τον ασφαλή απεγκλωβισμό των καταληψιών...
Στην επέτειο του Πολυτεχνείου του 1985 δολοφονείται με μία σφαίρα στο πίσω μέρος του κεφαλιού ο μαθητής Καλτεζάς από τον αστυνομικό Μελίστα. Ομάδες αριστερών και αναρχικών καταλαμβάνουν το Χημείο.
«Αστυνομικοί εισέβαλαν σε ταβέρνα διέκοψαν το μουσικό πρόγραμμα και προσήγαγαν τον τραγουδιστή κι όλους τους θαμώνες (κάπου 100 άτομα) για εξακρίβωση στοιχείων. Δεν κρατήθηκε κανείς, ανακρίθηκαν όμως όλοι τους ρωτώντας τους «τι δουλειά είχαν εκεί!»Το 1984 η ανάγκη εισβολής των ΜΑΤ στα Εξάρχεια εμπλουτίζεται από νέους με «μαλλιά κομμένα σα βούρτσα, βαμμένα σε διάφορα χρώματα», από τους πανκς.
Ξεκινά η «επιχείρηση αρετή» από δεκάδες αστυνομικούς με στολές και πολιτικά που επιτίθενται βίαια στους πανκς, αλλά και σε νέους των οποίων η εμφάνιση τούς φαίνεται ύποπτη.
Οι κάτοικοι των Εξαρχείων διαμαρτύρονται, όμως τα ΜΑΤ συνεχίζουν να συλλαμβάνουν με συνοδεία άγριου ξύλου αδιάκριτα. Οι νέοι απαντούν με πέτρες αρχικά, μολότοφ στη συνέχεια.
Το 1985 μια ομάδα αναρχικών καλεί σε πορεία με σύνθημα να φύγει η αστυνομία από τα Εξάρχεια. Η πορεία απαγορεύεται και οι διαδηλωτές ξυλοκοπούνται άγρια. Όσοι καταφέρνουν να ξεφύγουν, βρίσκουν καταφύγιο στο Χημείο.
Η περιοχή περικυκλώνεται από δεκάδες κλούβες και αστυνομικούς και νυχθημερόν σημειώνονται βίαια επεισόδια με τη συνδρομή ακροδεξιών (όπως της ΕΠΕΝ και τη ΕΝΕΚ).
Στην επέτειο του Πολυτεχνείου του 1985 δολοφονείται με μία σφαίρα στο πίσω μέρος του κεφαλιού ο μαθητής Καλτεζάς από τον αστυνομικό Μελίστα. Ομάδες αριστερών και αναρχικών καταλαμβάνουν το Χημείο.
Η δολοφονία του μαθητή κινητοποιεί άμεσα τη δημοκρατία: πάνοπλες ειδικές δυνάμεις καταλύουν το άσυλο κι από την ταράτσα πνίγουν στα δακρυγόνα τους καταληψίες και τους ξυλοκοπούν.
Ακολουθούν συγκρούσεις στους δρόμους με βροχή δακρυγόνων, ενώ τους ακροδεξιούς συνδράμουν τώρα οι «αγανακτισμένοι πολίτες» .
Κυβέρνηση, αντιπολίτευση και Μ.Μ.Ε, μετά από την κράτος εν κράτει δράση της αστυνομίας, μιλά για «κράτος των Εξαρχείων» το οποίο οι αναρχικοί έχουν παραδώσει ανομία και τα ναρκωτικά.
Όντως, τα Εξάρχεια παραδίδονται στους εμπόρους ναρκωτικών και οι νέοι στο θάνατο…
«Όταν όμως, στις 17/2/1986 ομάδες αναρχικών έδιωξαν διά ροπάλου τους εμπόρους της ηρωίνης από την πλατεία, τα ΜΑΤ επενέβησαν για να οδηγήσουν στο δικαστήριο τους… αναρχικούς!»
Το 1986 ξεκινά μια νέα επίθεση στα Εξάρχεια με προληπτικές, (όπως ονομάζονται από τον υπουργό) προσαγωγές εκαντοντάδων.
Άνθρωποι που περπατούν αμέριμνοι στο δρόμο βρίσκονται στις κλούβες για εξακρίβωση στοιχείων.
Τα επόμενα χρόνια η βίαιη καταστολή εντείνεται και εξαπλώνεται.
Η νεολαία πλήττεται από παντού με ναρκωτικά, ξύλο και αποκλεισμό από δημιουργικές διεξόδους. Η φυσική της τάση να αμφισβητεί, το καθήκον της να οδηγεί στην αλλαγή ποινικοποιείται, αφού διανύουμε μέρες οικονομικής ευμάρειας και δημοκρατίας. Κι ας δρουν κι ας δολοφονούν ακόμα οι υποστηρικτές των δικτατοριών (αποκαλυπτική η δολοφονία του καθηγητή Τεμπονέρα και η αντιμετώπιση των μαθητών από το κράτος).
Τα Εξάρχεια καταγράφονται πλέον στη συνείδηση του μέσου πολίτη ως τόπος καθημερινών επεισοδίων…
Στη δεκαετία του ‘90 το ξύλο και τα δακρυγόνα είναι η πάγια αντιμετώπιση κάθε πορείας όχι μόνο στα Εξάρχεια…
Έμποροι ναρκωτικών και «γνωστοί άγνωστοι» δρουν ανενόχλητοι δίπλα στην αστυνομία, ενώ μαθητές, φοιτητές, εργαζόμενοι συνταξιούχοι, ξυλοκοπούνται, συλλαμβάνονται, δικάζονται, δολοφονούνται.
«Όταν όμως, στις 17/2/1986 ομάδες αναρχικών έδιωξαν διά ροπάλου τους εμπόρους της ηρωίνης από την πλατεία, τα ΜΑΤ επενέβησαν για να οδηγήσουν στο δικαστήριο τους… αναρχικούς!»
Το 1986 ξεκινά μια νέα επίθεση στα Εξάρχεια με προληπτικές, (όπως ονομάζονται από τον υπουργό) προσαγωγές εκαντοντάδων.Τα επόμενα χρόνια η βίαιη καταστολή εντείνεται και εξαπλώνεται.
Η νεολαία πλήττεται από παντού με ναρκωτικά, ξύλο και αποκλεισμό από δημιουργικές διεξόδους. Η φυσική της τάση να αμφισβητεί, το καθήκον της να οδηγεί στην αλλαγή ποινικοποιείται, αφού διανύουμε μέρες οικονομικής ευμάρειας και δημοκρατίας. Κι ας δρουν κι ας δολοφονούν ακόμα οι υποστηρικτές των δικτατοριών (αποκαλυπτική η δολοφονία του καθηγητή Τεμπονέρα και η αντιμετώπιση των μαθητών από το κράτος).
Τα Εξάρχεια καταγράφονται πλέον στη συνείδηση του μέσου πολίτη ως τόπος καθημερινών επεισοδίων…
Στη δεκαετία του ‘90 το ξύλο και τα δακρυγόνα είναι η πάγια αντιμετώπιση κάθε πορείας όχι μόνο στα Εξάρχεια…
Έμποροι ναρκωτικών και «γνωστοί άγνωστοι» δρουν ανενόχλητοι δίπλα στην αστυνομία, ενώ μαθητές, φοιτητές, εργαζόμενοι συνταξιούχοι, ξυλοκοπούνται, συλλαμβάνονται, δικάζονται, δολοφονούνται.
Να, λοιπόν, που η αστυνομική βία, η άγρια καταστολή, βρήκε λόγο ύπαρξης κι εκτός Εξαρχείων, στην υπόλοιπη μεταπολιτευτική – δημοκρατική χώρα…
 |
| με κλικ στην εικόνα |
διαβάστε σχετικά:
- Eξάρχεια: 35 χρόνια πολιορκία, «αρετή» και αστυνομική βία.
- Μια άλλη πλευρά της Μεταπολίτευσης – Έργα και ημέρες του ελληνικού αντεργκράουντ
- Από τον Κουμή και την Κανελλοπούλου, στον Καλτεζά και τα επεισόδια του 1995
- Η ακροδεξιά τρομοκρατία στην Ελλάδα στη μεταπολίτευση
- Για την αποκατάσταση των Εξαρχείων (μέσα από τη μεγάλη οθόνη)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου