Για 400 χρόνια και μέχρι το 1987, οπότε η Θάτσερ εκλέγεται για τρίτη τετραετία, τις τοπικές υπηρεσίες της Αγγλίας πληρώνουν οι κάτοικοι με έναν ετήσιο φόρο ακίνητης περιουσίας, ανάλογο του εκτιμώμενου τεκμαρτού ενοικίου.
Με το επιχείρημα ότι οι φτωχοί επωφελούνται περισσότερο από αυτές τις υπηρεσίες, μια οι πλούσιοι χρησιμοποιούν τις ιδιωτικές, η Θάτσερ επιβάλλει έναν κεφαλικό φόρο, τον poll tax, τον οποίο καλείται να πληρώσει κάθε πολίτης, ανεξάρτητα από την οικονομική και οικογενειακή κατάστασή του.
Αμέσως προκαλούνται αντιδράσεις και οι αριστερές, εξωκοινοβουλευτικές δυνάμεις πραγματοποιούν εκστρατείες ενημέρωσης και καλούν σε ανυπακοή. Η αρχή του νόμου και των αντιδράσεων γίνεται στη Σκοτία. Οι υπάλληλοι που εισπράττουν τους φόρους απεργούν και αρνούνται να συνεργαστούν με την κυβέρνηση.
Το δεύτερο χρόνο εφαρμογής του poll tax περίπου το 30% των φορολογουμένων αρνείται να τον πληρώσει, παρά τις φυλακίσεις. Το Εργατικό Κόμμα δεν στηρίζει όσους αντιστέκονται, όμως το κίνημα επιμένει.
Στα τέλη του 1989 με πρωτοβουλία της αριστερής οργάνωσης Militant ιδρύεται η Fed, η Πανβρετανική Ομοσπονδία Ενάντια στον Poll Tax, που τελικά συσπειρώνει 2.000 τοπικές ενώσεις, ενώ προσφέρει και σημαντική και αποτελεσματική νομική στήριξη.
Το 1990, στις 31 Μάρτη, διαδηλωτές κατακλύζουν τη χώρα και φτάνουν με πούλμαν στο Λονδίνο. Μια τεράστια πορεία ξεκινάει από το Κένινγκτον και καταλήγει σε μια συγκέντρωση διαμαρτυρίας στην πλατεία Τραφάλγκαρ. Περισσότεροι από 200.000 άνθρωποι συγκεντρώνονται (σε μια πλατεία που χωράει 60.000 άτομα), η αστυνομία επιτίθεται άγρια, αλλά γρήγορα χάνει τον έλεγχο της πόλης.
Τους επόμενους μήνες διάφορες ενώσεις πολιτών προτρέπουν να μην πληρώσει κανείς τον poll tax και το κίνημα μεγαλώνει, καθώς άνεργοι, απολυμένοι, φτωχοί, αδικημένοι και εξαθλιωμένοι από το θατσερισμό, εκφράζουν την οργή τους. Οι αστυνομικές και δικαστικές αρχές (που έχουν ήδη ασχοληθεί με 20 εκατομμύρια υποθέσεις!) δεν είναι σε θέση πια να συλλάβουν και να δικάσουν άλλους πολίτες.
"Η «Guardian» έγραψε πως η άρνηση πληρωμής έφθασε στο «40-50% σε μεγάλες πόλεις της χώρας» και «ακόμη υψηλότερα στο Λονδίνο». Τελικά 18 εκατομμύρια φορολογούμενοι αρνήθηκαν να πληρώσουν το φόρο. Αυτή η πλατιά άρνηση σε συνδυασμό με τις απεργίες στη Γλασκόβη, την άρνηση των δημοτικών υπαλλήλων να εισπράξουν το φόρο, αλλά και την αποφασιστική διαδήλωση της 31ης Μάρτη, οδήγησε το κίνημα στη νίκη –παρά τις «προβλέψεις» των δημοσιολόγων." *
διαβάστε σχετικά:
Κι εμείς εδώ που φτάσανε να πληρώνουν
ΑπάντησηΔιαγραφήακόμα κι οι πέτρες κοιμάστε ύπνο μακάριο!!!
Σε φιλώ πολύ πολύ ♥
Είναι ένα παράδειγμα που δεν αξιοποιήσαμε καθόλου. Βέβαια, έχουν γίνει κι εδώ αντίστοιχες κινήσεις, αλλά δεν απλώθηκαν στην κοινωνία και οι λόγοι είναι πολλλοί...
ΔιαγραφήΚαλημέρα! ♥
Τώρα Αλεξάνδρα μου τι πήγες και σκάλισες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚοίτα, και στην πατρίδα μας, στην περιόδο 2010-12 είχαμε ένα ανάλογο κίνημα. Το "Δεν πληρώνω" ήταν και σε εμάς πανταχού παρόν. Οι παρεμβάσεις στα Διόδια κάθε βδομάδα. Ο Σημερινός πρωθυπουργός ο ίδιος επικεφαλής διοργάνωσε τη μέθοδο να μην πληρωθούν τα χαράτσια μέσω ΔΕΗ συλλέγοντας με επιτροπές ανα Δήμο τους λογαριασμούς.
Που πήγαν όλα αυτά Αλεξάνδρα μου ; Βγήκε τότε ο κόσμος στα κάγκελα, χτυπήθηκε, πάλεψε, αγωνίστηκε και πίσω από όλα αυτά "δούλεψε" με δόλιο ανήθικο τρόπο ο ΣΥΡΙΖΑ εμφανιζόμενος ως "από μηχανής Θεός" που θα κάνει πράξη τα οράματα των αγώνων του λαού.
Και μετά τις εκλογές του 2012 το κίνημα αυτό εξαφανίστηκε από το χάρτη εν μία νυχτί.
Ακόμα και οι "μπαχαλάκηδες" των πεζοδρομίων που μεσουρανούσαν στο Σύνταγμα με τις μολότοφ και τα οδοφράγματα "εξαφανίστηκαν" από τα δρώμενα του πεζοδρομίου και σήμερα έχουν περιοριστεί πέριξ των ...Εξαρχείων με στόχους 3-4 κάδους της περιοχής.
Ο Λαός μας ξεπουλήθηκε, εγκλωβίστηκε, παραμυθιάστηκε, πιάστηκε στη φάκα των εκλογών και της "αριστερής διακυβέρνησης".
Τώρα ; τώρα είναι δύσκολα Αλεξάνδρα, πάρα πολύ δύσκολα.
Γιατί κάθε έξοδος στο δρόμο σήμερα απαιτεί πολύ κόπο, κόστος, θυσία, αγώνα, συνείδηση που η πλειοψηφία της κοινωνίας μας δεν έχει.
Οψόμεθα καλή μου.
Έξοχη η ιστορική σου αναφορά στην μαύρη περίοδο Θάτσερ.
Υ.Γ. Γνωρίζεις καλά ότι από την εποχή της, έπαψε να υφίσταται το ενδοξότερο συνδικαλιστικό Κίνημα στην Δυτ. Ευρώπη.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως και το ΠΑΣΟΚ, ανέκοψε όποια αριστερή κι επαναστατική φόρα είχε ο λαός. Και, όπως λες, θέλει πολύ κόπο για να ξαναβγούμε στο δρόμο δηλώνοντας "Δεν πληρώνω". Με τους πλειστηριασμούς συμβαίνει κάτι ανάλογο, αλλά η κίνηση δεν μπορεί να πάρει μαζικό χαρακτήρα. θέλει δουλειά από τους πρωτεργάτες και από εμάς... Και πρέπει να λάβουμε υπόψιν μας τις συνθήκες, εντελώς διαφορετικές...
ΔιαγραφήΥ.Γ.: Η πρώτη μου σκέψη ήταν τα συνδικάτα, που τα διέλυσε, αλλά κατέληξα στο φόρο, Γιάννη.
Καλημέρα!
Σημαντικότατη ανάρτηση, Αλεξάνδρα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠλην όμως, εκατομμύρια ευρωπαίοι παραμένουν απλοί θεατές,
που δεν έχουν πια τη διάθεση ούτε και να διαβάζουν τέτοιες ιστορίες.
Η Θάτσερ ζει και βασιλεύει!
Έχεις δίκιο, Άρη. Παραμένουμε απλοί θεατές. Και μάλιστα φανατικοί θεατές, ακόμα και στα μικρά που αφορούν το μικρόκοσμό μας. Απαισιόδοξο και απογοητευτικό... Έχουμε δεχτεί τόση πλύση εγκεφάλου και συνείδησης!
ΔιαγραφήΤο ρολόι τού μπλοκ θέλει διόρθωση.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌντως! Θα το διορθώσω! Καλημέρα.
Διαγραφή