η γραφή είναι η πιο γλυκιά διέξοδος

Η βιβλιοθήκη του περιοδικού φιλοξενεί την Κική Κωνσταντίνου, το χαμογελαστό κορίτσι που εκφράζεται εδώ κι έχει μοιραστεί τις εμπνεύσεις της μαζί μας με "Τα λάφυρα της ψυχής μου", τους "Φεγγίτες της ζωής μου" και το "Η αγάπη δηλώνει παρών".

Οι σελίδες των βιβλίων της είναι κύματα. Της φουρτουνιασμένης νιότης κύματα που ψάχνουν τη θέση τους στον ωκεανό, βυθίζονται και υψώνονται με το ίδιο πάθος, λαχταρούν να αγκαλιάσουν τον κόσμο. Μπορούν, όμως, και ξεδιαλέγουν με ψυχραιμία τα Λάφυρα, περιποιούνται με σεβασμό τους Φεγγίτες και προστατεύουν σα μάνα την Αγάπη.

Η Κική γράφει με την καρδιά. Μια καρδιά έτοιμη να πεθάνει στη θέα ενός απραγματοποίητου ονείρου και ν' αναγεννηθεί σε μια στάλα πράσινο που το λούζει ο ήλιος. Μια καρδιά που αναμετριέται γενναία με τη γαλήνη και το στεναγμό, τη φυγή και τον έρωτα, τον εφιάλτη και τις ατέρμονες σκέψεις. 

Η Κική γράφει για όλα. Έχει βασανισμένες απαντήσεις για όλα, μα δεν παύει και να αναρωτιέται. Είναι αμείλικτη με το κακό, τρυφερή με το καλό. Στέκεται απέναντι στην άδικη κοινωνία, στο πλάι των αδικημένων, των δικών και των ξένων. 

Κάθισα, λοιπόν, στο reserve παγκάκι της και διάβασα με συγκίνηση την τυπωμένη και τη χειρόγραφη αφιέρωση κάθε βιβλίου. Μπήκα στο βαγόνι της κι έκανα ένα όμορφο ταξίδι! Και είμαι χαρούμενη, γιατί τώρα είμαι κι εγώ ένα βαγόνι σ' ένα νέο τρένο! 

"Μια κοινωνία που περιμένει να αλλάξει, να γίνει πιο ανθρώπινη, πιο ζεστή όπως της αξίζει, πάντα θα ανατέλλει!"

(από τους Φεγγίτες)

Ας γνωρίσουμε την Κική λίγο καλύτερα:

Woman: Με ποιο συναίσθημα, ποια αίσθηση, θα ήθελες να κλείνουν οι αναγνώστες τα βιβλία σου;

Κική Κωνσταντίνου: Κάθε φορά που παρακολουθώ μία ταινία, μία θεατρική παράσταση, ακούω μία νέα σύνθεση, ένα νέο τραγούδι, διαβάζω ένα βιβλίο και γενικά κάνω κάτι στο οποίο δίνω εαυτό και χρόνο από την καθημερινότητά μου, θέλω να εισπράττω συναισθήματα. Αρνητικά, θετικά, δεν έχει σημασία, να υπάρχουν θέλω κι όσο περισσότερα και ανάμεικτα είναι, τόσο το καλύτερο για εμένα. Νιώθω πως κάτι πήρα από αυτό στο οποίο δόθηκα, οπότε με αυτή την έννοια κάτι αντίστοιχο εύχομαι και για τους αναγνώστες μου. Απλώς να λάβουν, να αισθανθούν ή αν θες, να μπουν στην διαδικασία να αναρωτηθούν και να συνεισφέρουν. Δεν μπορώ να προσδιορίσω το συναίσθημα, ξέρω όμως πως θα είμαι ευγνώμων αν αυτό έχει επιτευχθεί, διότι και αρνητικό να είναι σημαίνει πως υπάρχει κάποια αντιπαράθεση, κάποια αντίδραση, κάποιο πηγαίο ερέθισμα αν θες, κι αυτό δείχνει, πως σε όλη την διαδικασία, εκείνοι, ήταν εκεί. Η παρουσία τους, το πιο σημαντικό και η επιβράβευσή μου.

-Και είναι το πράσινο! Του έχεις αφιερώσει ένα ολόκληρο ποίημα και το αναφέρεις συχνά. Γιατί; Και ποιο τραγούδι σου θυμίζει πράσινο;

-Η συχνή αναφορά ήταν μια τεχνική που είχα ακολουθήσει στις δύο πρώτες μου ποιητικές συλλογές και την οποία δεν ακoλουθώ συχνά πλέον, όχι για κάποιον ιδιαίτερο λόγο αλλά γιατί η ψυχή μου, έχει ανάγκη να εκφραστεί με άλλους τρόπους αυτήν τη φορά.

Ο λόγος λοιπόν της συχνής αναφοράς προέκυπτε από το γεγονός της δύναμης που ήθελα να του δώσω, καθώς επίσης και της σταθεροποίησης αυτής της δύναμης. Η συχνότητα συμβόλιζε την επιμονή της προσπάθειας και μιας και μιλάμε για πράσινο, μιλάμε πάντα για ελπίδα. Πώς να μην  την αναφέρω συχνά; Πώς να μην την υπενθυμίζω κυρίως στον εαυτό μου; Και φυσικά δεν υπάρχει μόνο σε ένα ποίημα, υπάρχει σε μεγάλο μερίδιο των μέχρι στιγμής έργων μου. Μη σου πω, πως τώρα που το σκέφτομαι υπάρχει παντού και πολλές φορές γράφω όταν χάνεται, για να την επαναφέρω.

Και σχετικά με το τραγούδι που με ρώτησες, ομολογώ πως κανένα τραγούδι δεν μου θυμίζει το πράσινο ίσως επειδή ακόμη δεν το έχω ξεχάσει για να έχω ανάγκη να το θυμηθώ κι αν το κάνω, έχω τα έργα μου πια, ίσως όμως στο μέλλον να καταφέρω να γράψω το τραγούδι της ελπίδας που διέκρινα στην ερώτησή σου. Αν τα καταφέρω, υπόσχομαι να στο αφιερώσω.

-Τι γεύση έχει το άπειρο;

-Έχει γεύση; Δεν είμαι σίγουρη αν θέλω να έχει γεύση.

Μηχανικά θα απαντούσα, γλυκόπικρη αλλά δεν είναι αληθινή απάντηση, πηγαία. Ίσως στο μέλλον, μέσω κάποιου έργου μου να το ανακαλύψω κι αυτό. Γιατί τελικά η δημιουργία είναι ανακάλυψη.

 -Ας υποθέσουμε ότι στέλνεις προσκλητήρια για να καλέσεις -ποιους άραγε;- στη γέννα των στίχων σου. Τι γράφεις;

-Είναι προσωπική υπόθεση, δεν θα καλούσα κανέναν. Το περίεργο όμως όλων ξέρεις πιο είναι; Πως μου είναι πολύ εύκολο να μιλάω με τα αγαπημένα μου πρόσωπα για τα σχέδιά μου, τις ιδέες μου, τους περιγράφω αναλυτικά τα όσα οραματίζομαι αλλά όταν γράφω, δεν θέλω κανέναν, δε με πειράζει το μετά, αντίθετα, νιώθω τιμή να τα μοιραστώ και περηφάνια, στην ατόφια όμως γέννηση, οφείλω να είμαι μόνη.

-Κι ας υποθέσουμε τώρα πως είσαι τρένο! Ποια διαδρομή ακολουθείς μια νύχτα που οι σκέψεις αρνούνται να γίνουν λέξεις;

-Κλείνω τα μάτια και φαντάζομαι την ερώτησή σου, την οπτικοποιώ κατά μια έννοια, γίνομαι τρένο και προσπαθώ να δω την διαδρομή που ακολουθώ, όμως δεν μπορώ να είμαι κατατοπιστική γιατί αυτό που βλέπω είναι περίπλοκο. Θα σας πω όμως δυο πρωταρχικά στοιχεία. Υπάρχει χιόνι και σκοτάδι.

-Το πρώτο ποίημα που θυμάσαι να διάβασες;

-Θέλω να είμαι ειλικρινής γιατί δεν μπορώ να κατασκευάσω κανένα ψέμα για χάρη εντυπωσιασμού ή από φόβο για το πώς θα ακουστεί αυτό που θα πω ή θα γράψω. Το πρώτο ποίημα που θυμάμαι να διάβασα, να διάβασα έτσι κι όχι να κοίταξα απλώς ή να το προσπέρασα θεωρώντας πως το διαβάζω, είναι η «Γαλήνη» και είναι δική μου μιας και είναι το πρώτο ποίημα που έγραψα πριν λίγα χρόνια. Τη «Γαλήνη» τη συναντά κανείς και στο δεύτερό μου βιβλίο «Οι Φεγγίτες της Ζωής μου» μιας και εκεί έπρεπε να μπει. Είναι ίσως ο πιο καθοριστικός μου «φεγγίτης» στην επαφή μου με την Ποίηση και το ξεκίνημά μου. Έκτοτε όμως, να σου πω πως διαβάζω πολύ, πάρα πολύ, πολλές φορές και αφόρητα, ίσως γι’ αυτό κατάφερα να εξελίχθη σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα και αυτό ευτυχώς, το λένε πολλοί αναγνώστες μου και δεν είναι κρίση δική μου ή μάλλον μόνο δική μου.

-Ποια ποιήματα συντρόφευσαν την εφηβεία σου;

-Αυτό το ερώτημα έχει ήδη απαντηθεί μόλις αλλά θα κάνω μια μικρή αλλαγή και θα σου πω πως το πρώτο βιβλίο που συντρόφευσε την εφηβεία μου ήταν «οι Νικητές» της Ζωρζ Σαρρή και ήταν δώρο από καλή μου φίλη.

-Πες μου τρία πράγματα που δίχως αυτά, μια αγάπη δεν αξίζει να λέγεται αγάπη.

-Δίχως εμπιστοσύνη

Δίχως επικοινωνία

Δίχως κατανόηση

δεν μπορείς να μιλάς για αγάπη. Το πιο βαθύ από όλα και το πιο δύσκολο όμως, είναι η αυτοθυσία αλλά αυτό σαν βάθρο, το ορίζω για κάπου αλλού.

-Πώς δείχνεις την αγάπη σου;

-Με τους ανάλογους τρόπους, που οι περισσότεροι άνθρωποι χρησιμοποιούν για να εκφράσουν ή να δείξουν την αγάπη τους στους εκάστοτε συντρόφους τους, αλλά σε αυτό το κομμάτι βέβαια, μεγάλο, ενεργητικό και σημαντικό ρολό, φέρει και ο εκάστοτε σύντροφος γιατί όταν μιλάμε για αλληλοπροσφορά συναισθημάτων είναι σημαντικός και ο τρόπος που δέχεσαι συναίσθημα και από την  άλλη πλευρά. Η αγάπη αν δεν είναι παράλληλη μπορεί να γίνει μέχρι και εφιαλτική.

-Τι μου προτείνεις να φορέσω για μια βόλτα στην Οδό της αγάπης;

-Ένα ροζ σύννεφο, μπορείς; :)

-Τι κάνεις όταν θυμώνεις με αυτό που συμβαίνει γύρω σου; Μάλλον... γράφεις! Αλλά και τι άλλο;

-Γράφω, κλαίω, ξεσπάω, κάνω υπομονή, το προσπερνώ, ανάλογα το ερέθισμα που με θύμωσε. Η γραφή πάντως είναι η πιο γλυκιά διέξοδος.

-Με τι εφόδια πορεύεσαι σε μια αδικοχαμένη κοινωνία, που μας θέλει ρομποτικούς, ώστε να ακολουθείς τη δική σου πορεία και να μη χάνεις τη δύναμή σου;

-Πολλά θα έλεγα αλλά τα κυριότερά μου, τουλάχιστον για το τελευταίο καιρό, είναι ο οραματισμός, η φαντασία, η καλοσύνη που προσπαθώ να έχω σαν άνθρωπος, η καλή θέληση και η επίμονη να κατακτήσω όσα αγαπάω και ονειρεύομαι.

- Πώς επιλέγεις εξώφυλλα;

-Θα ακουστεί κάπως «τρελό» αλλά είναι η αλήθεια. Τα ίδια τα έργα, μου το υποδεικνύουν. Μιλώ με τα έργα μου, με τα ποιήματα, με τις ιστορίες, εκείνα μου δείχνουν το δρόμο, μαζί επιλέγουμε τίτλους, εξώφυλλα, μαζί όλα.

- Ξέρω πως ακολουθεί η συνέχεια της Αγάπης. Σου αρέσει περισσότερο τελικά, ή αυτό τον καιρό, να γράφεις νουβέλες;

-Η τριλογία της Αγάπης είναι ακόμη ένα όνειρό μου που πραγματοποιείται και λέω πραγματοποιείται, διότι ακόμη είμαστε στο πρώτο μέρος της.

Η Αγάπη γεννήθηκε. Στη συνέχεια η Αγάπη θα πεθάνει (ενώ ήδη για αγάπη όλοι αυτοί που την σκότωσαν έχουν μιλήσει). Και στο τέλος, θα αναστηθεί και θα μας οδηγήσει στους δικούς της ξέφωτους δρόμους.

Δεν έχει να κάνει με το τι μου αρέσει να γράφω το τελευταίο καιρό αλλά με τι μου υπαγορεύει το μέσα μου να πράξω.

Μη σου πω μάλιστα πως το τελευταίο καιρό γράφω ακατάπαυστα ποιήματα.

Όμως το όραμα, πρέπει να υλοποιηθεί και στα τρία στάδια.

-Τα σχέδιά σου; Τα όνειρά σου;

-Όλα γύρω από δημιουργικά πράγματα και τη συγγραφή. Μετά την υγεία, το δημιουργικό μας κομμάτι. Θα ήθελα πολύ να δοκιμαστώ σε πολλά ειδή και σε άλλα παρακλάδια τους. Να είμαστε καλά και ο χρόνος θα δείξει.

-Σε ευχαριστώ πολύ για την κουβέντα μας εδώ, για το ταξίδι που έκανα διαβάζοντάς σε και σου εύχομαι τις διαδρομές που ονειρεύεσαι!

-Αλεξάνδρα μου σε ευχαριστώ από καρδιάς για όλη την πολύτιμη στήριξη, για τις ευρηματικές σου ερωτήσεις που ξεδίπλωσαν την αλήθεια μου ιδιαιτέρως έντεχνα θα μπορούσα να πω και σου εύχομαι ολόψυχα ό,τι καλύτερο σε όλους τους τομείς της ζωής σου.

Ευχές πολλές και ευχαριστίες σε όσους θα μας διαβάσουν και θα μας βάλουν, έστω και για λίγο στην σκέψη μα και στην ψυχή τους.